Alles van waarde is weerloos
Februari 2015 was afscheid nemen.
Augustus 2015 was toch weer en voorzichtig een iets andere vorm.
Augustus 2016 is een oproep.
Als u over Gent schrijft, stuur ons een berichtje. Als u iets aan te kondigen hebt: idem.
En als u nog geen fan bent: het is dan keer tijd, ok?
En deel gerust. Ge moogt.
Ik heb een levensles voor u. When in distress: cook.
De laatste weken zijn voor mijn werkaanvangende hoofd niet altijd even gemakkelijk geweest: het leek alsof mijn stresslevels op een paar dagen tijd alweer zouden pieken naar juni-niveau en ik voelde daar weinig bereidheid toe.
Gelukkig vielen deze weken samen met het hoogtepunt van de tomatenoogst, en dus trok ik me avondenlang terug in mijn keuken, met mijn kookboeken en bokaaltjes. Rust in mijn hoofd, en eten voor de winter. Ik kwam na een paar avonden weer buiten met onder andere:
Passata
Liters passata. Ik gebruikte het recept het recept van Dorien, mijn groentengoeroe. Ik kan overigens niet genoeg benadrukken dat u het moestuinboek al lang in huis zou moeten hebben. Voorafgaand aan de passata-sessie ging ik naar de supra bazar en haalde een paar ontbrekende dingskes in mijn bokaal-obsessie-uitzet. Schone dezelfde bokaalkes, bijvoorbeeld. Maar ook een inmaakthermometer en een glastang. Dat op zich maakte mij al de gelukkigste vrouw ter wereld: ik heb een tang om bokaals uit mijn kookpot te vissen. Eat that, flamazine.
Tomatenchutney
Terwijl de oven zijn werk deed met de passata, zette ik tomatenchutney op het vuur. Het recept haalt u op dezelfde plaats. Twee uur pruttelen later had ik ook daarvan een viertal bokaaltjes.
Gefermenteerd tomatensap
De tomaten die net te ver waren deed ik met zout in een kom en dat werd zes dagen later gefermenteerd tomatensap, volgens het recept uit het kookboek van De Superette. Eerder deze week ging dat sap gezeefd in flesjes om daar nog lang na te gisten. Ik ben razend benieuwd naar wat het wordt en wat ik er deze winter mee ga maken.
Half-gedroogde tomaten in olijfolie
De kleine tomaten gingen extra lang en op lage temperatuur in de oven, en werden half-gedroogde tomaten volgens het recept uit Van het Huis, ook zo’n kookboekfavoriet. Ik maak een paar keer per week een tomatensalade met gewone verse tomaten, wat van die halfgedroogde, wat kruiden, olie en azijn en een ajuintje. Zaligheid.
Ratatouille
Behalve het seizoen van de tomaten, is het ook het seizoen van courgette, aubergine, paprika en wortel. Voeg al die dingen samen en u krijgt ratatouille. Dat er nu vijf porties daarvan in mijn vriezer zitten, klaar om op te warmen bij wat couscous of pasta op een drukke winteravond: dat maakt mij rustig.
De laatste potten op de bovenste foto zijn trouwens gefermenteerde wortels, poging 2. Geen idee of het gaat lukken deze keer, maar ik laat het u desgewenst weten.
Vanmiddag haal ik nieuwe tomaten op de boerderij, want er zijn er nog steeds massaal veel. Dus als u suggesties heeft voor wat ik daar nu eens mee zal doen: in de commentaren ermee! Mijn winterhumeur zal u dankbaar zijn.
Boekentips
* De Moestuin van Mme Zsazsa – Kim Leysen en Dorien Knockaert
* Van Het Huis – Gilles Laurendon
* Food in Jars: Preserving in Small Batches Year-Round – Marisa McClellan
* De Superette. Het kookboek – Kobe Desramaults, Rose Greene en Dorien Knockaert
* Weck-inmaakboek
Mijn 1 september is uw 1 januari.
Dit gevoel zal onderwijsmensen niet onbekend zijn: een nieuw jaar begint bij mij met een nieuw schooljaar. Veel meer dan met het veranderen van het laatste cijfertje van de datum, betekent 1 september een schone lei, een verse broek en een nieuw paar schoenen. En goede intenties.
De vakantie was plotsklaps gedaan en ik bestond even plots nog louter uit goede voornemens. Ik begon opnieuw te werken en maakte tegelijk een verbeten start. En ik ben vastbesloten om vol te houden.
Sport.
Ik sport. Voor echt.
*zwijgt en laat de verbijsterde lezer even tot zichzelve komen*
Het zit zo.
U weet misschien ondertussen dat ik niet bepaald sportief van aard ben. Ik ben tolerant, daar niet van: als u graag marathons loopt of een kick krijgt van zumba, ga gerust uw in fluo-legging gehulde gang. Maar het is algemeen gezien gewoon niet echt iets voor mij.
Ik vind sporten al mijn hele leven een beetje tijdverlies, en het helpt niet dat uitvoeren van dat soort activiteiten zelden bijdraagt tot algemene elegantie. Noem het misplaatste ijdelheid, maar ik heb het niet zo voor van die onflatterende outfits, een rood aangelopen hoofd en zweterige basketsloefkes.
Ik heb lang gedacht dat het luiheid was, maar daar heeft het weinig mee te maken. Ik ben op alle andere vlakken een behoorlijk een energieke en actieve mens. Of zoals mijn immer charmante echtgenoot in zijn laatste voorstelling stelde: “Mijn vrouw is niet lui. Mijn vrouw is niet graag moe.” True that.(*)
(*) Alle andere dingen die hij in zijn voorstellingen over mij vertelt zijn gelogen of op zijn minst zwaar overdreven, trouwens.
Maar goed. Lang verhaal kort: ik heb sinds een maand toegegeven en ben beginnen sporten.
Ge kunt ook moeilijk anders dan toegeven in dit geval. Als ge na bijna 10 maanden pijn en frustratie, én een tocht langs huisdokter, chiropractor, osteopaten, kinesist, echo’s en MRI-scans bij een rugspecialist in zijn praktijk zit en die rugspecialist zegt :”We gaan dat oplossen. Met kine, en sporten.”
Dan weet ge het wel. Dan maakt ge kine-afspraken. En dan begint ge te sporten. Want onflatterende outfits, een rood aangelopen hoofd en zweterige basketsloefkes zijn nog altijd minder erg dan de zoveelste nacht op rij wakkerliggen omdat uw rug voelt alsof er die dag een camion overgereden is.
Ik zwem. Twee of drie keer per week, bij voorkeur in open water zoals de Blaarmeersen, want zwembaden – die kotjes waar iedereen op blote voeten heeft staan druppen, het lawaai, de klamme en beklemmende warmte – zijn eigenlijk niet echt iets voor mij. Ik ga het wel doen hoor, maar mijn voorkeur gaat naar in echt water zwemmen.
En waarom ik dat vertel?
Als het op het internet staat, dan is mijn ego gemotiveerder om door te gaan, ook als de pijn binnenkort hopelijk afneemt.
En ik dacht bovendien: misschien weet het internet wel waar ik een schone wetsuit kan kopen, zodat ik straks zo lang mogelijk buiten kan blijven zwemmen.
Een mens weet maar nooit. Roep maar in de commentaren!
De wekker. De snooze. Het gezucht en tranen in mijn ogen. Mijn ochtenden zijn niet zo gemakkelijk, dat weet u ondertussen misschien al. Gelukkig ben ik ondertussen 27 en dus volwassen en flink.
Haar kamer. De deur voorzichtig open. Een grom vanonder de dekens. Een piepend ikhebeenbeetjebuikpijn en dan echte tranen. Ik wil zo graag nog éééééén dagje vakantie. Een snik.
Ze is 7 en ik vraag haar zelden om flink te zijn. Flink is overschat: verdriet is verdriet, en ook kinders hebben daar recht op.
(Ze lijkt elke week meer op mij, dus een mens zou verwachten dat ik die ochtendlijke tristesse herken en soigneer.
Maar neen dus. ‘s Ochtends heb ik al mijn energie nodig om mijzelf te overtuigen de dag aan te vangen. Ook nog een grienend kind opvrolijken: no can do.
Ik ben daar niet fier op, maar het is wat het is. En ik ben al 27, dus het is te laat om nu nog te veranderen.)
De twintig minuten die volgen: hels gekibbel.
Houdaarmeeop Maarikdoeniets Ochjonggeweethetmaaraltegoed. Doeuwklerenaan.
Beneden. Vader-echtgenoot zucht diep en commandeert streng: GIJ. DAAR AAN TAFEL. GIJ. OM BROOD. EN STOP MET RUZIE MAKEN. AL.LE.BEI.
Ja, wij zijn het soort gezin dat vergeet brood te halen voor de lunch van de eerste schooldag. Veroordeel ons niet, onze bedoelingen zijn meestal goed.
Ze lijkt elke week meer op mij, dus zelfs onze oogrol naar hem is synchroon.
Als ik terugkom van de bakker zitten ze vrolijk te babbelen aan tafel. Mijn hoofd is gekalmeerd door de buitenlucht en de ruimte. Er is zon. De ergste veldslag van de dag is voorbij, al de rest is spielerei en pindanootjes.
