“Ik heb deze ochtend tegen Daniella gezegd dat ze Wiebel niet mag wegdoen, hoor.”

Aan het woord is de dochter. Daniella is onze poetshulp. En Wiebel woont al een half jaar in ons toilet. En we hadden de avond voordien ontdekt dat ze kindjes zou krijgen.

De dochter, die heeft een haat-liefde-verhouding met all things kriebelbeesten. Ze heeft er eigenlijk geen schrik van, maar af en toe verliest ze zichzelf in door haar peergroep ingegeven aanstellerij. Iedereen in haar klas is bang van spinnen, dus zij dan opeens ook. Zoiets. Terwijl ze eigenlijk zot is van alle beesten, krabben vangt met haar handen, kikkers knuffelt en duizendpoten verzamelt. We hebben tientallen foto’s waarop ze iets doet zoals hieronder.

Maar tijdelijke hysterie dus, bijwijlen. Ik heb veel begrip voor mensen met een fobie, maar dat is het bij de dochter dus duidelijk niet. Alleen wordt het dat wel in haar hoofd als we niet opletten, want ze heeft een genetisch ingegeven gevoel voor overdrijven en drama.
Enter Wiebel. Die was precies op het juiste moment op de juiste plaats: dochterkind had net beslist dat ze schrik had van spinnen en toen was Wiebel er opeens, in ons toilet. Wij weigerden haar weg te halen en gaven haar een naam, als een soort van opvoedingsmaatregel. Niet trunten, het is gewoon een spin. En neen, ge gaat niet naar boven naar het toilet. Na twee dagen babbelde ze tegen Wiebel terwijl ze op het toilet zat. En weg was haar spinnenschrik, even plots als hij gekomen was.

Vorige week waren de kindjes er opeens. Tientallen kleine Wiebels, in de hoek van het toilet. Zij was euforisch. De man deed van MOHZOCOOL en nam foto’s. En ik zit me vooral af te vragen of dat niet volledig uit de hand gaat lopen, daar in ons toilet.

Aan iedereen op bezoek die pipi moet doen: sorry alvast. We hebben ook een toilet boven, als ge een beetje privacy wilt.

De eerste keer dat wij drie lange weken op reis zouden gaan, vroeg ik aan mijn toen nog onwettelijke “Zou dat te vinden zijn, iemand die op ons huis wil komen passen? Zullen we eens rondhoren?” Ik vond dat namelijk een geruststellende gedachte: de kat die liefde en aandacht zou krijgen als voornaamste reden, de planten die water zouden krijgen, het gras afgereden en het huis dat bewoond zou zijn.

Ik hoorde rond, en in geen tijd had ik iemand gevonden. En dat is ondertussen al elk jaar zo. Het eerste jaar vrienden die midden in een verhuis zaten (handig, kunnen verhuizen en niet moeten nadenken waar je bed staat en wat je nog niet mag inpakken). In jaar twee de dochter van buren met haar gezin, die inwoonden bij de ouders tijdens een verbouwing en wel een paar weken “vakantie in een echt huis” wilden. Het derde jaar was het de BFF, die toen nog in een appartement woonde, en een huis waar je in den hof kunt zitten wel aangenaam vond.

Ook dit jaar was het meteen in orde: een hoogzwangere vriendin wiens huis tegen vocht geïnjecteerd moet worden. Zo chemische toestanden zijn niet goed voor mama en baby — om nog maar te zwijgen van dat vervelende stof als ge muren afkapt — en dus doen ze het in onze reisweken en komen ze ondertussen hier wonen.

Win win, noemen ze dat, geloof ik: wij met een gerust hart naar de buitenlanden, zij een praktische oplossing voor een niet-zo-heel-groot probleem. Ik zou het iedereen aanraden.

Het is hier stil, ik weet het. De reden daarvoor is dezelfde als de reden waarom ik eerder deze week de kaarten voor het concert vanavond van één van mijn grote helden heb verpatst. Ik ween, maar het is wat het is, en het is nu niet anders.

(U leest hem trouwens hier, die reden, en terwijl u daarmee bezig bent kunt u ook de petitie tekenen, desgewenst.)

Gisteren echter, voor de zoveelste keer op rij, riep iemand “moh, wat een slim idee.” en ik dacht: ha, ik moet dat eens vertellen aan het internet. Want het is zo geniaal dat het de mensen van het internet hun leven vast even hard gaat veranderen als dat het idee het mijne heeft veranderd, nu een jaar of twee geleden. (ja, dat is een heel kreupele zin, maar ik ben moe en nadenken over een zinsconstructie kost te veel tijd. 33% meer studenten, weetnog.)
Maar genialiteit dus. Hier komt het.

Sleutels. In. De. Frigo.

Aha. Nu bent u vast achterover gevallen.
Of indien niet, dan valt u alsnog na mijn uitleg.
Sinds een paar jaar leg ik mijn sleutels in de frigo als ik daar boodschappen (bijvoorbeeld vis, zoals in dit geval) in gestopt heb op het werk (of op een stageschool, zoals in dit geval).
Vroeger had ik namelijk bijna wekelijks hetzelfde scenario: dan had ik in een bui van georganiseerdheid tussen de middag rap al iets voor het avondeten gehaald en mezelf daarvoor met complimenten overladen. Maar dan had ik dus 90% kans dat mijn vlees/yoghurt/vis/afhaaleten/soep, wanneer ik die ‘s avonds wilde klaarmaken, nog op het werk in de frigo stak. En we dus boterhammen met eitjes moesten eten. Ook lekker, daar niet van. Maar wel een beetje onpraktisch.

En nu steek ik dus mijn sleutels in de frigo, bij het eten. Als ik dan naar huis wil rijden, dan sta ik eerst vijf minuten aan mijn auto te draaien op zoek naar mijn sleutels, en dan denk ik: “just! de frigo!” en hopla, het avondeten gered.

De vis was lekker. Ik deed er een pesto bij en rijst met groenten.

En voor die sleutels-in-frigo-tip: het is graag gedaan.

Dat ge instant verliefd kunt worden op een plek.
Daarover gaat dit stukje. En over gisteren, toen ik instant verliefd werd op een plek en gelukzalig tegen mijn echtgenoot zuchtte “Dit. Dit zou ik kopen als ik 10 miljoen zou hebben.”

Dat van die 10 miljoen is geen ambitie, of toch niet direct, maar het was een vraag die recent gesteld werd tijdens het voorstellingsrondje op een vergadering en waar we dan achteraf thuis even over gepraat hadden.
“Wat is je passie, en wat zou je doen met tien miljoen?” Ik antwoordde toen, op die vergadering: “Momenteel dingen in bokalen stoppen en de meubelfabriek kopen.”
Vandaag zou ik antwoorden: “Dingen in bokalen steken, de meubelfabriek kopen en daar iets van maken zoals de Verbeke Foundation.”

Dat ge zo instant verliefd wordt, dat heeft met veel dingen te maken. Het licht, en wat je er kan zien, en wat een plek ademt.

"Beetje gelijk Lou Reed ontmoeten voor muzikanten is", zei @henk.rijckaert. #starstruck #theojansen

Een video die is geplaatst door ilse baetsle (@ilsebtsl) op 17 Apr 2016 om 10:01 PDT

Maar ook met de verliefdheid van dierbaren. Dat het kind met open mond rondloopt, haar vriendin vergeet en van het ene werk naar het andere holt. Dat ze op drie uur tijd honderd keer OOOOOHZOCOOL gilt. Dat de echtgenoot als een verlegen jongetje handjes gaat schudden met een persoonlijk held en verhalen vertelt over wie de dingen in de tuin heeft gemaakt.

En het licht dus, in een grote serre en een hal. Het licht ook in het park en de vele fascinerende constructies daar.

En wat je er kan zien en wat een plek ademt. Tientallen installaties, honderden kunstwerken. Het blijft maar komen. Momenteel ook de Strandbeesten, de lievelingsdieren van de man. We hoorden Theo Jansen het gisteren zelf uitleggen en demonstreren. Ik ben voorzekers niet het enige kindje daar op de grond dat er deze nacht van gedroomd heeft.

(Foto door vriend K.)

We wandelden na afloop naar de auto en ik had het over hoe stom dat was, dat we hier nooit eerder waren geweest. Hoe we zo’n heerlijke plek over het hoofd hadden kunnen zien. De dochter antwoordde: “Maar dat geeft niet, want nu kunnen we altijd terugkomen.”

You betcha, baby.

Ghost Rockers, kent ge dat? Neen?
Dan hebt ge naar alle waarschijnlijkheid geen kinderen in de leeftijdscategorie van 6-10.

Want Ghost Rockers, dat is het helemaaaaal momenteel, bij de lagereschoolkinderen van vandaag. Of toch alleszins in elke klas waar ik kom deze dagen: elk nummer wordt foutloos meegezongen, elke aflevering zeker drie keer bekeken. Mijn eigen pup heeft ook een muts zoals Milla heeft. Want ja.

Ik ga er — ik ben niet beschaamd, neen — allemaal nogal gewillig in mee. Want hoe commercieel het ook is, het is met gitaren en avontuur en het is ook voor het allereerst niet één of andere irritante tekenfilm waar ze wild van is. (JA DORA IK KIJK NAAR U MET UW DWAZE RUGZAKRUGZAK)

Dus gaan we naar de stad als we horen dat de nieuwe CD uit is, speciaal om die te halen. Dus bestel ik kaarten voor de inconcert-toestanden, binnenkort. Gewoon, omdat ik nog weet hoe het was om als kind zo wild van iets te zijn.

Vanavond was de seizoensfinale, en we keken samen. Alleen had ze vast te spanning niet aangekunnen, dus ik hield haar hand vast en suste haar onrust. Ze gaan vast niet dood, liefje, anders zou Studio 100 geen derde seizoen kunnen maken en Gert Verhulst is ook niet zot hoor.

Achteraf praatten we over films. Ik vertelde haar over alle dingen die ik herkende in Ghost Rockers en liet youtube-fragmenten zien. Van Speed. Van Dirty Dancing. Van Fame.

Ze keek met open mond naar John Travolta die you’re the one that I want zong, ik toonde wie E.T. en de Gremlins zijn, en er passeerde zelfs een fragmentje Top Gun. Ze hing aan mijn lippen, die altijd maar breder glimlachten. Ook omdat ik naar Tom Cruise met een pilootbril mocht kijken, natuurlijk, we gaan daar niet onnozel over doen.

Ik realiseerde me, door haar enthousiasme, dat ik heel binnenkort eindelijk een geldig excuus heb om mijn hele jeugd opnieuw te bekijken.

Wat is eigenlijk het AVI-niveau voor ondertitels?