Vandaag is onze laatste dag in Amsterdam, alwaar wij een aantal dagen hebben doorgebracht op een studentenkot met Spartaanse allures. Gezellig is het wel, en budgetair een heel stuk beter dan een hotelkamer.

Het heeft ook wel iets romantisch, zo back to basic en het herinnert er me aan dat wij ons eigenlijk wel heel erg in luxe wentelen thuis…zo met onze centrale verwarming en al.

Zoals al gezegd vorige week, was Rotterdam helemaal mijn ding. Daarnet even door de foto’s gelopen en het is een goed moment voor een verslag. Now as good a time as any enzo.

Allereerst: het was er absoluut kakweer. Mist, regen, koud, veel wind…the works. Dag 1 hebben we louter in de sauna, het zwembad en naar prison break kijkend op de laptop doorgebracht. ‘s avonds uit eten naar Café Rotterdam, waarvoor we de Erasmusbrug te voet over moesten lopen. Een tochtje dat ik ondertussen al goed ken, want ons hotel tijdens cameretten lag aan de ene voet van de brug en het nieuwe Luxor aan de andere voet. Over de brug stappen kost je toch dik tien minuten. Café Rotterdam is heel mooi (de belettering is trouwens zeer funky, vind ik), genre pakhuis hier in Gent. Het eten was ok, maar niet super.

Op dag twee na het ontbijt de stad ingetrokken. Te voet, dat spreekt voor zich. Ik vraag me trouwens af hoe dat komt dat iedereen in het buitenland een wandeling van een kwartier altijd “een flink eind” noemt en de metro suggereert. Bende mietjes. tsk.
Maar bon, langs de kades (foto linksboven) naar het Boijmans van Beuningen, een beetje het SMAK van Rotterdam. Zeer de moeite, hoewel ze aan het verbouwen zijn en er daardoor grote stukken zijn afgesloten.

Van daaruit ging het naar Het Nederlands Architectuurinstituut en Huis Sonneveld. In het nai was een mooie tentoonstelling met foto’s van stadarchitectuur en Huis Sonneveld is een echte belevenis als je zoals wij nogal zot bent van vintage-toestanden.

Na de musea vulden we de rest van de dag (en ook de volgende dag) met shoppen. Of eigenlijk etalage-lekken. De buurt rond de bibliotheek is zeer leuk en ook de gallerijen en meubelwinkels in de Van Vollenhovenstraat zijn super.
‘s Avonds dronken we pintjes in Level en aten kaasfondue in Toaster. Vooral dat laatste is een aanrader

haha. Wat ben ik toch een leep kind, somtijds. De afgelopen tien dagen heeft u hier namelijk dingen zitten lezen die al maanden in mijn drafts stonden en die nog niet waren gepubliceerd. Linkskes. Recepten. Grote meningen die ik zelfscensuursgewijs niet heb laten verschijnen, toen.
De afgelopen tien dagen ben ik namelijk compleet offline geweest. In Frankrijk, meerbepaald. Eerst in de baai van de Mont Saint Michel, dan op het zeer fijne Ile D”Yeu, dan in Orleans en om af te sluiten samen met Lien en haar radiofonisch instituut in de buurt van Chablis.

Waarom dan zo faken, alsof ge er zijt, vraagt u dan? Wel, ik heb niet graag dat de mensen weten dat ik weg ben. Iedere dag passeren een paar honderd mensen langs dit weblog, waarvan ik echt niet iedereen ken. En aangezien mensen hier terecht komen met zoekopdrachten als “naakt in bad met kinderen”, durf ik te twijfelen aan de goede bedoelingen van een beperkt deel van mijn lezers (en neen, dan bedoel ik niet u, natuurlijk).
En ik vind, geheel in lijn met mijn paranoia karakter, dat er betere ideetjes zijn dan voor honderden mensen verkondigen dat je huis leegstaat de komende tien dagen. Zo van: komt u maar roven, meneer.

Maar bon. Vooraf ingeplande postjes dus. Waarvoor excuus.
Nu gaan we echter terug over tot up-to-date blogging, actueel en heet van de naalde. Nadat ik de infamous Santa Boogie heb doodgeknuffeld, me door mijn mailbox en de meest dringende RSS heb gewerkt, that is.

Wij gaan deze zomer naar Frankrijk.
Frankrijk is groot en onoverzichtelijk, vind ik. Maar aangezien de helft van Vlaanderen naar La Douce France op groot verlof gaat, kan het internet naar alle waarschijnlijkheid soelaas brengen…
– Wat zijn uw favoriete plekjes in Frankrijk en waarom?
– En heeft u daar dan ook een fijn adres om te logeren (chambre d’hote? Een camping? Een hotel?)
– Zijn er websites die u altijd gebruikt om uw reis voor te bereiden?

Roept u maar!

Ik kan niet zo goed Spaans, ik. Goed doen alsof, ja dat wel. Het zit zo: als je enig logisch verstand hebt, dan kan je ongeveer 80 % van de vragen die men je stelt correct inschatten en beantwoorden met een paar standaardzinnen. Waar moet je naartoe? Hoeveel nachten willen jullie blijven? Met hoeveel personen willen jullie eten?
Na een paar weken in Peru werd ik echter ietwat overmoedig. In onze hostel in de woestijn (die met de schorpioenen, weet u nog) hadden we op een bepaald moment geen toiletpapier meer. Dus ik ging er vragen aan de receptie. In mijn beste Spaans.
Ik zeg dus: ¿ hola señor, tienne papel de tocador, por favor? De meneer van het hostel kijkt me lachend aan en antwoord: Si, señora, un momentito. De man loopt weg en komt terug met toiletpapier, dat hij me overhandigt. Dan vraagt hij, terwijl ik eigenlijk al niet meer aan het luisteren ben, want ik ben aan het beslissen of ik nu buenas tardes of noches moet zeggen: ¿Cuál es su nombre?. Ik hoor nombre, denk nummer en redeneer: ha, hij moet mijn kamernummer. En ik antwoord, ietwat triomfantelijk “veintiocho”. 28 dus.
De man kijkt me vervolgens lichtjes verbijsterd aan en ik realiseer me dat ik iets gemist heb. Namelijk dat hij mijn naam vroeg en niet mijn kamernummer.

De rest van onze reis werd ik als 28 aangesproken (leuke vrienden heb ik), en tot de dag van vandaag moet mijn lief grijnzen als hij een Spaans getal hoort.

Kalle dat ik ben