het zal me leren, af te spreken met mensen. Kreeg ik vandaag alweer een handgeschreven brief van k. en eindigt ze die toch wel met:

“1 brief gemist. Heb ik naar de prullenmand verwezen wegens reeds verteld. Pech gehad.”

niet eerlijk. niet eerlijk. niet eerlijk.

*trekt pruillip*

Hola, hola, hola,
Chicos y chicas. Senior juan in la casa con su chica maria. Hoy en vivo de la ciudad mas del sur del mundo!

Inderdaad ja, ze hebben een mailtje gestuurd, mijn lieverds daar aan de andere kant van de wereld. Het is ondertussen zover: ze zitten in Ushuaia. Niet de douchemelk, maar wel het einde van de wereld. De meest zuidelijke stad ter wereld en het is er blijkbaar leuker dan ze hadden verwacht: het toerisme draait er op dit moment op een laag pitje en het is er dus vrij rustig en relaxed.
Ze zitten er nu een kleine week en nemen straks het vliegtuig naar El Bolson (het Mekka van de hippies), waar het ook wel relaxed zal zijn.

“Het weer is hier, zo dicht bij de zuidpool, een beetje wisselvalliger geworden. De temperaturen iets minder en van tijd tot tijd een wolkske geaccompagneerd door een buijke. Soit, we mogen zeker niet klagen.”

Verder schrijven ze in hun mail over dePerrito Moreno gletsjer, die blijkbaar de moeite was.

“Een beest van 60m hoog en nog eens 120 a 160m diep onder water. Af en toe viel er dan een ijsblokje van een paar ton in het water, wat gepaard ging met een golf en een donderslag van formaat. Helaas heeft het die dag niet gestopt met regenen en hebben we dus ook voor de eerste keer onze regenfrak kunnen testen.”

Na El Calafate en de gletsjer hebben ze de bus genomen richting Chili om aldaar het NP Torres del paine onveilig te gaan maken.

“In Puerto Natales, waar geen bal te beleven viel, hebben we onze 5-daagse trek voorbereid en dan met de bus naar het NP. Het zeer wisselvallige weer dat zich in de bergen soms voordoet heeft in ons voordeel gespeeld. We hebben 5 dagen en zo een 70km gewandeld en geen druppel regen gezien. Niet gezien letterlijk toch. ‘s Nachts heeft het anders wel redelijk gepleurd. Massas regen met enorme windstoten (tot 100km/u). Bij deze was ons tentje ook getest. Het bleef intact! Wat zij met voorbijvliegende huurtentjes niet konden zeggen.”

Daarna was het duidelijk tijd om even toe te geven aan hun aard:

“We waren na de trek wel behoorlijk den bol af en zijn dan ook eens goed gaan eten, zoals het echte bourgondiers betaamt.
Twee dagen later den bus op naar Punta Arenas (nog steeds in Chili) om aldaar 2 dagen niets uit te voeren op eten en drinken na.”

Tot slot schrijven ze natuurlijk over Ushuaia zelf:

“En dan zo een week geleden was het zover: 12 uren op `el bus mas loco del mundo` naar `la ciudad mas sur del mundo`. Samen met 4 italianen (Rogero-kaliber, voor zij die R kennen) en nog wat jonge mensen hebben we 12 zotte uren beleefd. Twas cruisen op z’n best, met aangepaste bieren en lollen. Dikke ambiance!

Dus nu zitten we hier, in Ushuaia. We hebben hier een gletsjerke (het had meer van een ijsblokje na perrito m gezien te hebben) bezocht, zijn een dag gaan zeekayakken op het Beagle-kanaal en wandelen op een eiland met pinguinos aldaar en gisteren zijn we een dag gaan wandelen in het PN Tierra del fuego. Super park voor de vogel liefhebbers onder ons. Woodpeckers (met rood hoofd), condors, arenden, eenden van 80cm groot, havikken,…”

*Zucht*
Soms is het leven niet eerlijk, denk ik dan. Zal ik wel hier binnenzitten met virale infecties aan mijn luchtwegen.
*Zucht*

Nog vier maanden.

Dit weekend hebben mijn favoriete-vriendjes-op-avontuur nog een keer mailsgewijs een teken van leven gegeven. Ze zijn ondertussen al afgezakt tot diep in Patagonië, en verblijven momenteel in Calafate.
Veel mensen vragen me de laatste tijd of ik weet hoe het met hen gaat, dus blijkbaar krijgt nog niet iedereen de mailtjes. Bij deze hou ik die mensen via deze weg op de hoogte. Als je de mailtjes wel krijgt, kan je in hier wel doorklikken op een paar namen en mooie plaatjes zien.
Voor de rest, zij die hen niet kennen, is dit louter een reisverslag. Eentje om bij te watertanden…

j. en m. zijn op 26 januari vertrokken voor een avontuur dat ruim 8 maand zal duren en hen langs Argentinië, Chili, Bolivia, Peru (waar lief en ikzelf hen een drietal weken zullen vergezellen) en Equador zal brengen.

Calafate, dus en de reden van hun verblijf daar is de Perrito Moreno, een mega-grote-gletsjer. De kleine helden plannen hem te bedwingen, één dezer, en volgens de geruchten moet dit echt wel spectaculair zijn.
Momenteel is dat beklimmen en bedwingen echter nog niet aan de orde, want ze schrijven dat ze druk zijn met zichzelf verwennen met alle denkbare luxe van de Westerse wereld: een zacht bed, een goeie douche, een ontbijt op een zonnig terrasje, cocktails, shopping,…
Het is verdiend die verwennerij: ze hebben een saaie busrit en een prachtige maar zware tocht van drie dagen in het gebergte rond Chalten in de benen. Daar in de buurt ligt één van de moeilijkst beklimbare toppen ter wereld, Mount Fitz Roy, die ze – realistisch als ze zijn- links hebben laten liggen. In plaats daarvan wel een ongeloofelijk mooie trek gedaan in het nationaal park waar een heleboel helder blauwe meren, gletsjers en rivieren (waar je uit kan drinken) zijn. We hebben veel geluk gehad met het weer want we konden de hele tijd de toppen zien, iets wat echt uitzonderlijk is: normaal is het daar niet zo’n mooi weer.

De busrit naar Chalten was blijkbaar ook een ervaring op zich : je komt er namelijk via de RUTA 40 , een route aan de grens met Chilli die volledig uit kiezelbaan bestaat en volledig omringt is door Pampa (steppe).Dit wil zeggen: het grote NIETS. Wij zijn op deze route gekomen in Esquel, vandaar hebben we ongeveer 24 uur gereden (gelukkig niet aan een stuk). De ruta is een ervaring op zich maar na een tijdje wordt het wel behoorlijk saai.
Gelukkig zijn we onder weg gestopt voor een bezoek aan Cueva de los Manos, een grot met rotsschilderingen van zo een 9000 jaar oud. De omgeving van deze grotten was adembenemend: een soort van canyon met een rivier en heel veel groen, behoorlijk spectaculair als je zonet uren door de pampa gereden bent. In de canyon zelf was er een soort microklimaat, in de winter wanneer het overal in de omgeving sneeuwt blijft het daar groen. De rotsschilderingen zijn goed bewaard, het zijn voornamelijk handen van de mensen die daar gewoond hebben en guanacos (een soort lama, je ziet ze overal langs de ruta 40).”

Na hun bezoek aan de gletsjer, morgen of overmorgen, steken j en m waarschijnlijk de grens over met Chilli op weg naar het Parque National Torres del Paine: daar proberen ze nog wat te trekken. Of dat lukt is nog afwachten, want blijkbaar is één of andere idiote tourist is er in geslaagd met zijn sigaret de helft van het park plat te branden, en waren sommige stukken vorige week nog steeds gesloten.