Author: i.

Van een ander

Mooie dingen voor de mensen.

Gisteren een schrijvende medemens herontdekt die altijd al erg in mijn smaak viel, maar die ik – zoals zoveel dingen – een beetje uit het oog was verloren : Hanif Kureishi.

Kureishi\’s bekendste verwezelijking is waarschijnlijk het script van \”My Beautiful Laundrette”, waarvoor hij in 1985 een Oscarnominatie kreeg. Ook zijn eerste roman, het hilarische \”The Buddha of Suburbia” , is een gevestigde waarde: het stond vroeger zelfs op de literatuurlijst van de 1e kan Germaanse, hier in Gent. Daar heb ik de man ook ontdekt en ik was meteen weg van zijn meeslepende manier van schrijven, en van het harde randje dat zijn verhalen altijd hebben.

Sindien is Kureishi één van die auteurs waar ik altijd even naar zoek in DeSleghte of tweedehandswinkels en zo heb ik ondertussen al een aantal boekjes van hem in mijn bezit.
\”Intimiteit” is met voorsprong de persoonlijke favoriet, wegens de wrange nasmaak die het nalaat in je hoofd. Het is één van die boeken waar je trager van gaat lezen, gewoon omdat je het einde zo lang mogelijk probeert uit te stellen.

Gisterenavond ben ik dan eindelijk begonnen in \”Liefde in Tijden van Weemoed”, een verzameling kortverhalen waarvan het eerste alvast lekker vettig is. Ik tel dan ook de uren af tot ik na het werk weer aan het lezen kan gaan.
Voor wie tijdens het werk wil lezen : klik hier.

vriendjes

trouwen en overleven.

Gisterenavond een uiterst gezellige avond gehad bij katlijn en jeremy, die sinds vorige week terug zijn van de hawai-huwelijksreis. Een avond van verhalen over dolfijntjes en watervallen, dus. En natuurlijk ook een avond van foto’s (en het filmpje) van het trouwfeest.
Mooi om allemaal terug te zien, vandaar een foto van de twee tortels bij deze post. Ook omdat ze zo gelukkig stralen, sinds ze geringd zijn. En dat wij dat graag hebben!

Olé!

Onze voornaamste bezigheid gisteren echter was de finale van Expeditie Robinson bekijken en – hoe kan het het ook anders – uitgebreid van commentaar voorzien. Iedereen was het erover eens dat marjolein een tut was, over Matthias en winnaar Frank waren de meningen verdeeld. Persoonlijk denk ik dat als ze me op een eiland zouden stoppen met een wouldbe-indiaan die de hele nacht op zijn trommeltje zit te slaan, ik de winnetou in kwestie met graagte zou verzuipen.
Maar ik ben dan ook niet zo vredelievend, en al evenmin sta ik \”in contact met de natuur�?. Het zal dus wel aan mij liggen.

Verder: gisteren voor de allereerste keer mijn uitlegje over het leerplatform mogen doen, aan een klas 2e lager onderwijs.
Ergens onderweg was ik vergeten dat ik eigenlijk feitelijk ongelooflijk graag voor een klas sta. Het was dus fijn, jawel.
Ook leuk dat mijn collega net in die les uitleg gaf over delicious en dat ik nu ook weet hoe dat allemaal in elkaar zit.
Zo leert een mens nog eens iets bij.

vriendjes

Een weekendje afscheid.

Dit weekend met pijn in het hart en met twee schitterende feestjes afscheid genomen van één van mijn liefste maatjes: de juffrouw in kwestie heeft besloten haar liefde te volgen naar het verre Limburg. Ik ben daar natuurlijk heel gelukkig om, want wie wil er nu geen liefde die zo groot is dat je hem volgt naar de andere kant van het land. Het is dan ook mooi om te zien, dat enthousiasme en een mens kan niet anders dan daar gelukkig van worden.
En toch: het doet zo’n beetje pijn, eigenlijk. Dat het na acht jaar opeens over is met snel even bij elkaar langslopen.Uitstapjes naar de sauna, zware ongeplande doorzaknachten en vooral in-de-zetel-hangen en vloeken op het leven en het manvolk: het lijkt allemaal verleden tijd nu.
Want we weten allemaal hoe het gaat: eerst zeg je dat je elkaar nog evenveel gaat zien en horen, dat afstand nix verandert en alles bij het oude blijft. Een paar maanden later zijn er de eerste nieuwe vrienden die je niet allebei kent. Er komt een huis, er komen baby’s en voor je het weet – die dingen lijken altijd vijf minuten – spreek je twee keer per jaar af om eens bij te praten.
Realisme, darlings. En hoewel ik vanuit het diepste van m’n hart hoop dat het deze keer niet zo zal gaan, realiteiszin neemt de overhand en dit voelt als een afscheid.

Daarom even dit: lieve toetie, ik zal je gvd missen, kind.