En al

Op restaurant

Een vader die plots meer werk heeft dan verwacht in de vakantie, dat is behoorlijk bleh, maar het heeft onmiskenbaar ook voordelen. Zeker als ge een dochter hebt van bijna vijf en ouders die aan zee wonen maar soms eens op reis gaan. Vorige week deden het dochterkind en ik dus een meisjesdag aan zee. We gingen naar het strand, namen de eerste zonnestralen op, gingen iets eten op een terras.

En daar wilde ik het over hebben. Alleen uit eten gaan met de dochter is ondertussen zo cool geworden dat ik daar dus echt van kan genieten. Met een vijfjarige kan een mens dus al echt eens een conversatie hebben en is de fase van “zit stil” en “eet voort” en “stop daarmee” voorbij. Met haar uit eten gaan in gezelschap, is zo mogelijk nog fijner.

Dikwijls zie ik op Facebook en co de vraag passeren voor een kindvriendelijk adres om iets te gaan eten. De antwoorden gaan dan meestal over de Hema en de Lunch Garden of Mac Donalds. Wij zijn daar altijd redelijk categoriek in geweest: ik ga niet naar een restaurant waar ik zonder kinderen niet zou binnengaan, gewoon omdat ze een speelhoek hebben. Van die grootkeukentoestanden, ik zou daar vroeger geen geld aan gegeven hebben, en ik doe dat nu ook nog niet. Er is iets aan zelf een plateau moeten dragen en mijn eten moeten opscheppen dat mij vreselijk tegenstaat. Dan kook ik liever zelf iets, dat is lekkerder en goedkoper. Maar over zelf koken gaat het nu niet, natuurlijk, ik geef u vandaag tips om met uw kind op restaurant te gaan.

1. Kindvriendelijke restaurants zijn restaurants waar ze vriendelijk zijn voor kinderen. Meer is er niet nodig. Uit ervaring: ongeveer 95% van de restaurants zijn vriendelijk voor kinderen. Als er een speelhoek is, dan is dat mooi meegenomen. Maar vaak bieden restaurants die dat niet hebben ook spontaan iets aan om mee te spelen of tekenen.
Het helpt als ge een paar kleine dingen in uw hoofd houdt: laat uw kind schoenen uittrekken, zodat die mooie stoelen niet vol vlekken zitten, bijvoorbeeld. Probeer ervoor te zorgen dat uw kind niet te veel eten rondstrooit, en als dat wel gebeurt: ruim zelf een beetje op. Durf ook vragen naar een extra bordje, of een rietje. Of laat uw allerschattigste kleuter dat zelf vragen. Altijd scoren.
2. Begin jong genoeg. Wij nemen de mini al sinds ze rechtop kan zitten mee op restaurant, nu ze vijf is weet ze wat dat betekent. Er zijn voordelen aan uit eten gaan zoals je krijgt sap, limonade en iets wat je graag eet. Maar er zijn ook nadelen zoals je mag niet gillen en geen andere mensen ambeteren. Dat vraagt wat training, maar kinderen kunnen dat. En na die paar jaar is ze een zeer beleefd kind op restaurant en ze heeft daar geen moeite mee. Ze vindt het niet vervelend om zich te gedragen.
3. Pas de duur en het tijdstip aan aan de leeftijd van uw kind. Als u uitgebreid wilt dineren om acht uur ‘s avonds: neem een babysit. Onze ervaring is dat om 19h die van ons minder handelbaar wordt, dus als we ‘s avonds uit eten gaan, dan zorgen we dat we om 18h in het restaurant zijn. Je moet minder lang wachten omdat je als eerste bestelt, en tegen dat het kind moe wordt ben je al weer op weg naar huis.
Lunchen werkt het best, zeker met echt jonge kinderen. Uitgebreid lunchen (aperitief én dessert), dat lukt hier sinds een jaar of twee. Onder de drie jaar was het hier het veiligst als we op een uur terug buiten stonden. Leg u daarbij neer, ze zijn zo mini en doen zo hun best.
4. Laat uw kind zelf kiezen. Veel restaurants zijn bereid om eender welk gerecht in kinderportie aan te bieden. Wij gingen ooit in een echt chique restaurant eten met haar, zonder kinderkaart. Nadat ik vroeg of er iets mogelijk was, kwam de chef zelf aan tafel vragen wat ze graag lustte. We kwamen uiteindelijk tot een slibtongetje, wat frietjes en een portie komkommer. Geen probleem, en met evenveel zorg bereid als ons eten.
Als er echt niets op de kaart staat waarvan u denkt dat uw kind het zal eten: ga voor de supplementen. Een portie frieten gaat er altijd in, en ge kunt dan vanavond soep geven voor de vitaminen toch?
5. Beschouw uw kind als volwaardig tafelgezelschap. Zelf gezellig zitten praten, en verwachten dat uw kind zichzelf wel zal bezig houden, dat is vragen om miserie. Betrek uw kind in het gesprek. Praat ook eens over iets wat kinderen leuk vinden. Of bouw een toren met de bierviltjes.
6. Beweeg. Als u merkt dat het kind echt verveeld wordt: iemand efkes naar buiten met het grut terwijl ge wacht op eten. Twee minuten rondrennen lost al veel op. Alternatief: ga naar het toilet. Pipi ergens anders is altijd interessant voor kleuters, om van handjes wassen met fancy soap nog maar te zwijgen. Als er een droogapparaat voor de handen is, zijt ge helemaal gered.
7. Voorzie entertainment. Een iPad of GSM met een spelleke is het verschil tussen wel of geen aperitief of voorgerecht. Maar het hoeft niet elektronisch te zijn: wij hebben altijdaltijdaltijd tekengrief mee. Een papiertje (of vraag een extra papieren onderlegger!) en wat potloden of een vierkleurenbic: dat neemt geen plaats in, en is goed voor zeker een half uur bezigheid. Zeker als ge een beetje meedoet.

Nog aanvullingen iemand?

projecten

Guilty pleasures van de jaren 90.

Guilty pleasures zijn moeilijk, vind ik. Allez, guilty pleasures zijn gemakkelijk, maar ik heb er gewoon veel te veel. Zeker van de jaren 90.

De selectie is na lang twijfelen op drie criteria gebeurd:

1. Geen Nederlandstalige shizzle. Iedereen weet ondertussen dat ik in een ver verleden een crush had op Koen Wauters en dat het nooit helemaal over is gegaan (maar als ge het moet weten: dit.). En ik denk ook dat ik al eerder heb verteld over sommige Marco-nummers. Ik heb schone, schone herinneringen aan een nummer van Mama’s Jasje, dankzij een groep Chirojongens en een achtergrondkoor. Hell, er was zelfs een CD van de Kreuners die ik oprecht goed vond helemaal begin de jaren 90. Dat is wel overgegaan. Behalve dan dit.
Lang verhaal kort: breek mij de bek niet open over Nederlandstalige muziek. Ik kan er een eigen rubriek over schrijven, en daarom komen ze er hier niet in.

2. Geen nummers die ik ondertussen spuugzat ben. Er zijn van die liedjes waar ik in de 90s zelf zot van was, maar waar ik nu nog steeds de radio uitdraai als ze gespeeld worden. Ja, het gaat over u, Nathalie Imbruglia.

3. Alleen nummers die ik nu nog steeds uit het hoofd ken. Woord voor woord, van eerste noot tot laatste.

Bekentenis nummer één: ik kan wel wat hebben qua harde muziek, meer dan de meeste meisjes die ik ken. Ik ging wel graag naar een optreden waar ik best niet te veel vooraan stond wegens anders te veel pijn, tel in mijn hoofd nog steeds heel vaak af van one-two-three-four en ik vind dit één van de beste nummers ooit gemaakt. Luister er eens naar, voor mij.
Binnen dat een beetje steviger muzieksegment, heb ik bij momenten ook een voorliefde voor pathetiek.
Ik ken River runs Red en Ugly van Life of Agony track voor track van buiten. Ik heb daar nog steeds een zwaar zwak voor, hoe fout het misschien ook is. Ik kan die nummers vandaag nog steeds woord voor woord meezingen, en als ge efkes luistert, dan weet ge dat dat geen evidentie is. Ik heb getwijfeld over welk nummer, het had Fears kunnen zijn, of Underground, maar ik koos uiteindelijk voor Through & Through, omdat het de enige officële video was die ik vond van mijn favorieten.

What can I say? Raise your hands if you understand.


(more…)

projecten

De bleiting van de jaren 90. Ook vijf.

Ik heb veel gehuild in de jaren 90. Dat is logisch, want in 1990 was ik 13 en in 1999 was ik 22. In die tien werd mijn hart ontelbare keren gebroken, zoals het hart van iedereen in die levensfase. Dat moet, anders wordt ge nooit volwassen denk ik. Ik maakte ruzie, werd onbereikbaar verliefd, ging weg, zag mensen vertrekken en werd ontroerd. Ik verloor in de jaren 90 alles wat een tiener gebruikelijk verliest: onschuld, naïviteit, vriendschappen, een handvol idealen.
Al bij al ben ik daar goed uitgekomen, vind ik. Niet getormenteerder dan de volgende, en enkel met littekens die mij nu een schoner mens maken, denk ik.
Vandaag is melacholie uit de jaren 90. De nummers die mij ook vandaag nog bij de keel grijpen en op het verkeerde moment mijn ogen vol tranen kunnen laten komen.

Beginnen met een klassieker. Ik denk niet dat ik iemand ken die dit een vervelend nummer vindt. Ik weet ook niet of ik vriend met u kan blijven als ge dat wel vindt.


(more…)

projecten

De Belgische vijf van de jaren 90.

Dit is de moeilijkste van de reeks, denk ik, omdat er zo’n weelde was aan fantastisch leuke Belgische groepkes in de jaren 90. Ik zit al de hele ochtend te denken aan wat er eigenlijk zeker in moet.
Ik wilde ook Ashbury Faith erin, en Nemo, en Someday Cindy van The Romans maar youtube wil mij niks geven, dus die vallen eruit. Maar mentaal staan ze even hard in de lijst als de andere keuzes. Ik stel voor dat ge allemaal nog eens hun CDs oplegt vandaag.

De eerste die ik wel terugvond is deze. Als eerbetoon aan het kleine jeugdhuis dat ik frequenteerde en dat zo bomvol mensen zat die zo veel van muziek kenden, dat ze bijvoorbeeld dit programmeerden, ergens begin de jaren 90. Legendarisch optreden. En ik ben tot de dag van vandaag grote fan van de twee broers.


(more…)

projecten

De vijf van de jaren 90 op festivals.

Mijn allereerste festival was Torhout, met een bus van het jeugdhuis. Bryan Adams was de headliner, en ik heb het opgezocht en dat was in 1992. Ik was nog geen 15 jaar, toen, en ik keek mijn ogen uit.
Sinds dat moment ging ik zowat elk jaar naar de drie grote: TorhoutWerchter, Pukkelpop en Dour. TW is eruit gevallen toen het alleen Werchter werd, uit een soort van protest. En ook omdat ik het dan wat duur begon te vinden als het mij niet 100% aanstond. Ik ben er nog een paar keer geweest, daar niet van, maar nooit meer van harte.
Behalve de drie grote festivals deden wij in die tijd een heleboel kleintjes. Rock Zottegem, Cactus, Feest in het Park, Rock Caracalla, Beach festival, enzoverdervoort. De kleintjes hadden als voordeel dat ge vaak een fijne headliner hadt, en een heleboel kleine groepjes. Een programmator die zijn vak wat kende, dat stond garant voor een dag vol ontdekkingen. Vaak Belgisch, maar dat is voor later deze week.

De Vijf van de Festivals, dat zijn dingen die leerde kennen op een festival. Of waar ik fan van werd na een festival. Ik doe geen live-versies, want in de jaren 90 keken wij nog gewoon naar optredens, in plaats van ze op te nemen met onze telefoons, dus ge vindt er sowieso weinig van. En avant!

1992. Pearl Jam, toen nog een matig bekend groepje dat net voor de megapopulariteit stond, zou naar Torhout komen. En toen kreeg den Eddie een paar problemen in zijn hoofd en zegden ze af. Misschien gelukkig, want we weten allemaal waar problemen in het hoofd en zanger zijn van een grungeband toe kan leiden. Enfin, geen Pearl Jam dus, maar dan opeens dit. Vroeg op de dag, vooraan aan het podium en de ontdekking van TW dat jaar.


(more…)