7 thoughts on “Mijn hart breekt.

  1. Manmanman. Verschrikkelijk.
    Maar het geeft wel een tragische historische toets aan deze finale.
    Frankrijk had moeten winnen.
    Dedzju toch.

  2. Zidane, bijna de nieuwe “roi soleil”, maar zich als een volleerde Icarus verbrand aan de roes. Triest, intriest, voor één van de groten van de voorbije tien jaar. Ik ben tot neutralitiet verplicht, maar nu leef ik heel erg mee. Tja, de tragiek van de sport, de pijn van het verlies. Afkicken nu van het WK dat voor een groot deel mijn beroepsleven heeft gevuld de voorbije weken… Nu maar kijken naar de Tour: op de sukkel, onthoofd, vol littekens en gepokt. Sport is emotie, jongens!

  3. Zelden zoveel leedvermaak gehad … hoe stóm kan een mens nu eigenlijk zijn zeg? Deed me beetje denken aan de Kluyvert – Staelens affaire 8 jaar geleden. Ik zou echt wel eens willen weten wat die 2 tegen elkaar gezegd hebben.

    Anyway … Italia wereldkampioen enzo! Fantastisch!

  4. Hoorde ik daarnet op de trein “de kopstoot was niet zo hard, dat verdiende toch geen rood”. Nja, dat je zoiets gewoonweg niet doet gaat er blijkbaar niet bij iedereen in. Ik was voor Italië maar ook wel een beetje voor de Fransen. Pijnlijke afgang.

  5. Hm, misschien wordt ik oud, maar ik vind het ondertussen wel een stijlvolle manier van middelvinger opsteken. Ik was al helemaal mee in dat melig-romantische plaatje van die voetballer die als Laatste Match de Ultieme Beker in de Lucht mag Steken. Maar zo werkt de wereld niet.

    Een straatvechtertje bereikt de wereldtop en zegt Misschien ben ik wereldspeler, maar ik ben nog altijd Zizou from the block. Knots. Zie ook de karatestamp indentijd.

    Of is dat helemaal Bouquette-reeks romantiek?

Leave a Reply

Your email address will not be published. Required fields are marked *