werk

Alles van waarde is weerloos.

Ik wist van niks.
In 2002 wandelde ik op een zondagmiddag alleen het Caemersklooster binnen. Er hing een paard aan een balk. Er zat een paard vastgespiest op een metalen constructie. Er stond een stelling met grote lappenpoppen, dekenfiguren, stoffen troost.
De pijn en de schoonheid van de werken sloeg me in het gezicht met een kracht die me bijna deed wenen.
Later stond ik weer buiten en ik wist nog altijd bijna niks, maar wel dat dit één van de indrukwekkendste dingen was die ik ooit had gezien.
Ik ben daar een week niet goed van geweest.

Vorige week wandelde ik alleen het SMAK binnen. Ik wist wat zou komen, en ik wist wat ik mocht verwachten. Ik ben ouder nu, en ik weet wie Berlinde De Bruyckere is.

Dit. #smakgent

Bovendien had ik de foto’s gezien, de opbouw gevolgd en de eerste reacties al gehoord.

En toch was het weer een adembenemende klap. Zacht en troostend, rauw en pijnlijk, krachtig en adembenemend. Allemaal tegelijkertijd.
Ik zat op een bank en staarde, ik liep rond en keek. En ik wist precies weer van niks.

Morgen ga ik met 100 studenten en een handvol collega’s terug, want Kreupelhout – Cripplewood is dit jaar ons uitgangspunt voor het project, ge weet wel.

Zelden heb ik zo uitgekeken naar hoe de studenten gaan reageren. En ik heb echt het gevoel dat we hen belangrijke dingen gaan leren, de komende dagen. Maar het zou ook kunnen dat ik van niks weet.

10 thoughts on “Alles van waarde is weerloos.

  1. Het is een organisatorisch hoogstandje voor single moms, maar hier maak ik me bewust een zondagje kindvrij voor, binnenkort.

    Iemand trouwens ervaring met musea/tentoonstellingen voor grote mensen bezoeken met kinderen? Mogen die binnen? Gaat dat?

    1. ja. en ja. Ik doe dat behoorlijk vaak.
      Mijn wederhelft zou haar ook meenemen naar dit, zei hij, maar ik zou dat zelf niet doen, precies. Alleen al voor uzelf.

  2. Wij gaan morgen, zonder kinderen. Ik wil het toch eerst even zelf zien… En als ik dat zo lees is dat blijkbaar een goed idee.

  3. Ilse, dankzij de link achter ‘ge weet wel’ ging ik nog eens terug nar je post over ‘het kijken’. We zijn daar in de kinderopvang ook mee bezig: begeleiders onder meer via fotomateriaal laten kijken naar wat kinderen doen. Dat helpt om te observeren, om verhalen te zien, om op te letten waar kinderen mee bezig zijn, in welke hoeken van de ruimte ze het liefste vertoeven, welke interacties gaande zijn, enzovoort. ‘t Is maar dat je het weet en ik ben natuurlijk wel benieuwd hoe jij dit met de studenten aanpakt. Misschien wel een klein samenwerkingske waard.

      1. Mét boterhammen! Ik drop een briefje in M. haar vakje met mijn agenda van de komende weken, oké? Zie maar wat past.

Leave a Reply

Your email address will not be published. Required fields are marked *