Gisteren tijdens het cafébezoek met p., s. (tiehie. Zo cool. Mijn vriendjes heten P.S. als je hun initialen combineert) en mijn meneer hebben wij enige interessante conversaties gehad bij zware bieren en een glas wijn.
Ik had gedreigd dat ik hier zou schrijven over de dingen die die twee van elkaar bijhouden als souvenir, omdat ik er helemaal de slappe lach van kreeg (yukyukyuk…), maar ik ga dat niet doen, want ik wil de privacy van het post scriptum niet wil schenden. Als dat niet lief is van i.

Waar we het ook over hadden en waar ik hier wel over mag schrijven, is hoe je wanneer je ouder wordt steeds vaker last krijgt van een krop in de keel. Een traantje wegpinken, een beetje week worden en vertederd: een emotioneel moment, gelijk dan ze zeggen.
En dat gaat over de stomste dingen eerst. Dat je emotioneel wordt bij een huwelijk, een vers baby’tje, een liefdesverklaring, een afscheid: allemaal te begrijpen. Maar ik noteerde bij mezelf, alleen al deze week:
– wazige ogen toen één of andere lelijke tsjoep de trap afkwam als een eersteklas bimbo na een Extreme Make-over. En ze was daar zo gelukkig en content mee. En haar familie ook. Om van heur man maar te zwijgen.
– een kropje in de keel toen ondergetekende in de Feeling (de feeling, begot) las over een geslaagde relatietherapie.

En nu vraag ik u: waar gaat dat hier verdorie eindigen?