Volgende week, tijdens onze kortstondige afwezigheid, wordt ons huis bewoond door vrienden. We willen immers ons klein monster niet verkassen en we hebben bovendien een populair huis: met draadloos internet, kabeltelevisie en een dakterras om in de zon te zitten. Een beetje vakantie in je eigen stad, zo lijkt het wel.
Ik heb verder vriendin K.verteld over ons uitstekende groentenabonnement dat ze naar hartelust mogen degusteren en heb bovendien beloofd knisperverse lakens te voorzien.
Het beste argument om mense tot house-sitting te overtuigen is echter onze fantastische kat. Santa Boogie is in de zes maand dat we hem nu hebben opgegroeid van the cutest kitten tot de coolste kater van de stad. Het beest is een arrogant stuk krapuul, is speels en heeft de vechtlust van een uit de kluiten gewassen viking. Tegelijkertijd is hij echter ook enorm aanhankelijk: hij kruipt op je schoot, komt om de haverklap aandacht afsmeken, gaat spinnend tegen je aanliggen en loopt ons overal achterna.
Die combinatie van rebellie en aaibaarheid: het werkt op de mensen hun gemoed.
Nu vraag ik me af of hij in de dagen dat we weg zijn ook zo gaat flemen bij onze house-sitters. Met andere woorden: is die kat aan ons gehecht en ziet hij ons echt zo graag als we denken, of is eender wie goed genoeg en gaat het gewoon om “the hand that feeds me”.
Spannend en al.