Vrienden.
Kameraden.

Zouden we eigenlijk niet beter allemaal gewoon in ons bedde kruipen ipv. weer naar de Feesten te trekken vannacht? Ik heb er al een aantal onder jullie gezien, vanmiddag, en iedereen is moe, kapot, zit zonder stem of heeft geen coördinatie meer.
En toch zal ik jullie straks weer tegenkomen, zonder twijfel.

Vrienden. Is dat allemaal wel zo verstandig?

In de vooravond met Lief datesgewijs afgezakt naar de Bijloke, voor de slotavond van Blue Note. Een gevarieerd programma was ons deel: allereerst een uitstekend Ronny Jordan-trio, dat een paar uitstekende tributes bracht aan grootheden uit het jazzgebeuren. vervolgens een zwaar zuigende “The Original Superstars of Jazz Fusion”: knuffelrock, slecht gezongen platte muziek. Vlak, commercieel en zelfs met een cover van Lionel fucking Ritchie. Beschamend slecht, maar ik zal straks pogen er nog enigszins genuanceerd over te schrijven op Het Project. Afsluiter gisteren was Maceo – The God of Funk – Parker en dat was dan weer wél een uitstekend concert. Fijn dansje gewaagd en me bijzonder geamuseerd.

En daarmee viel het doek over Blue Note Records Festival 2006. De laatste avond geeft bovendien altijd een “het kamp is voorbij” sfeertje en het is altijd fijn daarbij te zijn. Bovendien zijn er bij Blue Note een paar mensen betrokken die me heel nauw aan het hart liggen. Het deed dan ook deugd om vriend P. te zien als koning zijn van de crewkeuken, een gelukkige glimlach om de lippen toen hij vertelde over Maceo’s privé-concertje.
En vooral ook om vriend B. te zien, helemaal zen na de goede afloop en een tevreden maar zwaar vermoeid man.

You did well, boys.