Santa Boogie, die gebruikte zijn -nochtans zeer vrolijk gekleurde- krabpaal niet. U weet wel, zo’n ding in gevlochten stro waar katten hun nagels aan scherpen.
Geen probleem, dacht ik: ik koop zo’n produktje in de dierenwinkel met lokstof erin. Zo’n lokstof waar katten dol op zijn.
En ik sprenkel de lokstof op de krabpaal.

Niets. Geen reactie. Hoogstens een ietwat verontwaardigd opgetrokken wenkbrauw (“Denkt ge nu echt dat die chemische boel werkt op mij?”).

Tot vandaag, een paar weken later.
De kat is volledig smoorverliefd op de krabpaal. Hij likt eraan. Hij draait eromheen. Hij gaat er met verdwaasde blik tegenaanliggen schuren.

Hij krabt er niet aan, dat niet. Daarvoor heeft hij de zetels natuurlijk.