Daarnet zat ik buiten op de stoep in de avondzon, met mijn schootlichtbak (de airport is de max) en er passeerden twee Turkse ventjes van een jaar of acht. De ene was een heel verhaal in een waterval van Turks aan het doen aan de ander en opeens zat daar en zinneke tussen “….zeventig cent, zo wijs maat.”

Ik moest heel luid lachen toen. En waarschijnlijk vinden de buurtkindjes mij nu weer een rare.