Alles van waarde is weerloos
Oh. Trouwens. Aan de snoodaard die de nacht van vrijdag op zaterdag het zadel van mijn fiets heeft gestolen hier voor de deur: het was toch een slecht zadel. Als het regent, dan is het gelijk een spons. En ik hoop dat uw broek kletsnat wordt nadat ge erop gereden hebt en dat ge juist dan een belangrijk sollicitatiegesprek hebt en dat ze u niet aannemen omdat ze denken dat ge nog niet zindelijk zijt.
Kleuter.
Grappig ook hoe Tom volkomen hulpeloos naar beneden in het park kwam met een stuk van zijn bed. Of beter: twee stukken van zijn bed, die hij niet uit elkaar kreeg. En ze moesten uit elkaar om het bed in elkaar te kunnen zetten, inderdaad.
En hoe ik naar lief wees, hoe die de stoute stukken (ja, dat deed ik voor de alliteratie en ook een beetje om de leeftijd van Tom te illustreren, geniepigerwijs) bekeek en ze dan uit elkaar haalde. Mijn held.
(het was bijna zo grappig als toen ik vorige week miraculeus het ongelooflijk ingewikkelde elektrisch vuur van Joke en Tom aan de praat kreeg. Door de zekering aan te leggen.)
Vandaag werd er pick ge nickt in het park tussen groene vallei en brugse poort. We hadden in het begin van de week een mailtje gestuurd naar een paar mensen, maar hadden er geen idee van hoeveel volk er zou zijn. Quite a lot, zo bleek. Er waren tortilla’s, tabouleh met fruit, pastasalades en andere salades, belegde broodjes met grappige namen, stokbrood, koffiekoeken, brownies en nog veel veel meer. En vooral veel leuke mensen, veel zon en veel gelach. Zondagen zouden altijd zo moeten zijn.
We zaten net te eten op het terras toen loeiende sirenes vlakbij stopten. Geconditioneerd als we zijn merkten we pas toen dat de rook die in de straat hangt anders is dan die van een doordeweekse barbecue. Het brandt op de hoek van de straat, de hele buurt staat buiten en ik moet mezelf tegenhouden om niet ook te gaan kijken. Al een chance dat ik ramptoerisme haat en consequent ben in mijn ergernissen.