Soms is doorgedreven realiteitsbesef niet zo mijn sterkste kant, dat heb ik vanmiddag wel ten gronde weer bewezen. Ik was namelijk bezig aan een tekst over diversiteit en onderwijs, en het was me gelijk een beetje beu. En ik bedacht dat we nog een kerstpakje moesten voor mijn oma én voor onze poetsvrouw. Now is as good a time as any, sprak de optimist in mij. Er gaat veel volk zijn, antwoordde de pessimist in mij. Zo shoppingzondag, een dag voor kerst. Maar het is mooi weer, en die tekst vlot echt niet, argumenteerde de optimist.
Gelukkig zijn de optimist en de pessimist goede onderhandelaars en bedreven in het sluiten van Belgische compromissen: ze gingen samen naar de stad, maar wel met de fiets (file en volle bussen vermijden) en met music for life in de oortjes.

Flash forward.

Een uur later. Ik bel mijn lief in tranen terwijl ik buiten aan de Fnac sta, trillend op mijn benen. Daarnet, bij aankomst in de stad, heb ik twintig minuten in de Inno staan aanschuiven voor de rekken, op zoek naar zeepjes voor de oma. Ik heb de rekken niet bereikt omdat andere mensen assertiever zijn dan mij en me telkens opzij duwden.
Ik heb het dan opgegeven en ben naar de Fnac gegaan. Alwaar vier mensen mij voorgestoken hebben aan de infobalie, ellebogen en al. Op dat moment kon ik nog volstaan met vermoeid de ogen sluiten.
Vijf minuten later niet meer, toen ik naast het rek van de DVD-boxen op mijn knieën zat om gevallen DVDs op te rapen. Een wijf (excuseert u mij mijn taalgebruik, maar er is echt geen ander woord voor) met te veel parfum en een verbeten trekje om haar mond — die binnen tien jaar *zo* botox nodig gaat hebben overigens — had besloten dat het efficiënter was iemand te duwen dan zeggen “excuseer, mag ik even zo’n DVD-box nemen”. Die iemand was ik, ik ben gevallen en heb de helft van het rek meegesleurd in mijn val. Al wie denkt dat het wijf sorry heeft gezegd, steekt uw hand omhoog. Ha! U kent het soort dus ook!

En zo stond ik buiten, te bellen, terwijl ik me voelde als een opgejaagd hert in een vreemd bos vol agressieve jagers. Tranen in mijn ogen en zodanig ontredderd dat ik lief nodig had om te zeggen dat ik naar huis moest komen, want zelf wist ik niet meer wat doen.

De stad met kerst: ik zou dat iedereen aanraden. Fukin holy vrede op aarde zeg.