Month: January 2010

kinderspam

Die keer dat wij ons dochter achterlieten, het schaap.

Vanavond was het test-case tijd hier ten huize. Ik wilde namelijk graag donderdag naar de opname van ZVDZ gaan, maar dan moet ik rond zes uur in Gent vertrekken. Omdat het in Brussel te doen is, en dus niet vlakbij om terug te keren én omdat zowel mijn ouders als mijn schoonouders ook gaan die dag (dus geen hulplijn in de buurt), was het plan om een babysit te nemen en van tevoren eens te proberen. Marijke zou komen, en vandaag hebben we dus de test gedaan. Marijke om half zeven naar hier gekomen, wij in de buurt gaan eten, met de gsm op standby. Rond half elf terug naar huis en daar vertelde Marijke dat de dochter de hele tijd heeft geweend, van zodra we wegwaren. Ze heeft een klein beetje gedronken, en is dan uiteindelijk in slaap gevallen. Marijke vond het vooral ambetant voor Mira en ons, ik vond het vooral vervelend voor Marijke.

Conclusie van het verhaal: (1) Mira is blijkbaar nog te klein om zich door iemand anders van avondritueel te laten voorzien (2) donderdag geen opname voor mij, (3) we hopen dat er nog iemand op ons kind wil komen passen, later (4) uitjes beginnen de komende maanden ten vroegste om half negen, als baby in bed zit en (5) binnen een paar weken/maand proberen we opnieuw. Want ze gaat het toch moeten leren, de dochter. Het is even uitstel maar geen afstel, want deze moeder moet af en toe eens na zonsondergang buitenkunnen, jawel.

Hoe ging dat bij u, trouwens, dat babysitgedoe? Vanaf wanneer? En ging het meteen goed?

Ja!

Weet ge wat ik grappig vind?

De eerste keer dat iemand dat bij mij deed, heb ik de auto langs de kant moeten zetten. Omdat ik zo geschrokken was, maar vooral omdat ik gigantisch de slappe lach had. Als ge het probeert: wel een beetje opletten dat ge het niet doet als het druk is op de baan. Een woonwijk zonder verkeer is ideaal.

Dus. Ge zit als passagier naast een bestuurder. Die stopt aan een kruispunt en maakt dan aanstalten om over te steken/af te draaien. Op dat moment roept gij keihard “RECHTS OK!”.

Dat is het. En op papier lijkt het bijzonder flauw, maar de beste grapjes zijn eenvoudig. Probeer het vooral.

En al

Elke.

Eén.
Het is in de tijd dat zij en ik elkaar nog niet zo lang kennen. Hoe gaat dat, zo’n dingen: ge zijt allebei rappe examenmakers, en dan zit ge in de gang te babbelen terwijl ge wacht op uw klasvriendinnen die altijd zo lang moeten nadenken, blijkbaar. En dan blijkt ge na een tijdje dezelfde interesses te hebben (op café zitten, onnozel doen, sigaretten roken waar ge niet moogt roken, dat soort dingen — we zijn 17, vergeef het ons). Het lijkt alsof ik Elke niet zo lang na Lien heb leren kennen. Alleszins haar verhaal, en af en toe — bij hun thuis — ook Elke zelf. Op een dag komt Lien breed grijnzend op school. Dat haar zuske weer een stoot had gedaan, de dag ervoor. Ze stond ‘s ochtends te wachten op haar bus naar school. En toen stopte er een andere bus, en er stapten allemaal kinders op. Het zag er gezellig uit, dus Elke was meegegaan op uitstap met die klas. Het had even geduurd voor de leerkrachten doorhadden dat er een leerling bijzat die niet van hen was. Iedereen was tegen dan al doodongerust, maar Elke is dat jaar toch fijn twee keer op schoolreis geweest. Ha.

Twee.
Lien en Peter trouwen. Ik hou lien gezelschap, die geheel volgens allerhande trouwtradities, bij haar ouders gaat slapen de nacht voordien. Lief slaapt bij Peter, en samen zullen ‘s ochtends in zijn stoer gepimpte auto naar Eeklo rijden op de wedding party op te halen. Elke heeft het lastig, die avond. De Grote Dag die komt, het zorgt voor nogal wat stress die nacht.
De volgende dag op de trouwerij zelf is ze bij momenten zo bij de pinken dat mijn hart ervan breekt. Soms wist ze zo goed dat ze anders was en dat daarom voor haar alles anders zou zijn in het leven.

Drie
Een grijze dag in de stad. Ik krijg een sms: Elke is in Gent, en ze is een beetje onrustig. We gaan uitwaaien op de Graslei.

Lien en elke

Vier
Ik sta in het examenlokaal en Lien belt. Dat ze me even moet storen. Een fractie van een seconde ben ik in de war, want ik had ander nieuws verwacht. En dan is alles stil.

Het ga je goed, Elke. Alles gaat door, dat is waar. Maar ge zult niet gemakkelijk vergeten worden.

En al

En met u?

Baby? Hoest nog steeds.
Examens? Nog steeds bezig.
Lief? Werkt nog steeds even veel.
Tijd? Nog steeds geen.

En met u? Alles goed daar aan de andere kant van het interwebs?

kinderspam

Die keer dat het opeens niet meer ging.

En toen dacht ik: zie mij hier nu staan, op een donkere parking van de ziektefabriek, met een hongerig kind in de regen. Ik was net buitengekomen bij de kinderarts en die had woorden als baby-astma in de mond genomen, wat me toch een beetje overstuur had gemaakt. Mira bleek op zeven weken niks bijgekomen, en niks gegroeid. En ik had een pak voorschriften in mijn tas zitten, voor puffers en kine en watnogmeer. Mijn lief zou er pas ‘s avonds laat zijn, want zo’n televisieprogramma, dat maakt zichzelf niet. En ik was al op van vijf uur, voor vergaderingen en verbeteringen.

Zoals een echt wijf heb ik dan maar een potje gehuild, daar in de auto op de parking, mezelf wentelend in zelfmedelijden en compassie met dat kleine zieke schaap in de maxicosi op de zetel naast mij.
En daarna heb ik gedaan wat ik moest doen: eten en medicamenten gegeven. En gebeld naar mijn mama om te horen dat het allemaal wel in orde komt.

© All Rights Reserved 2021 Theme: Promos Blog by Template Sell.