Soms word ik zo moe van mijn eigen, u heeft daar geen gedacht van.

Deze morgen bijvoorbeeld, was er een opleiding. Het algemene onderwerp was mij niet geheel onbekend, aangezien ik indertijd in die richting heb gestudeerd en er op mijn diploma ook een vak dienaangaande staat. En op een bepaald moment kwam er iets aan bod dat mij zelfs bijzonder bekend is: een kleine regel die ik zo’n twintig keer per jaar verkondig in de les, en waar ik dus tweehonderd procent zeker van ben. Alleen beweerde de lesgever net het tegenovergestelde. Toen ik dat in vraag stelde kwam er een kleine discussie van, waarbij de lesgever mij een beetje schamper terechtwees, dat ik het toch verkeerd had. Er werd me redelijk duidelijk gemaakt dat ik dus niet de expert ben. Ik was er een beetje van aangedaan, zowaar. Ik begon al te denken dat ik in mijn lessen totaal foute dingen stond te verkondigen.
Het gevolg is dat ik de hele rest van de opleiding aan die regel zitten denken heb, en hoe het nu eigenlijk zou zijn. Vreet energie, uzelf zo opjagen over een futiliteit.

Enfin. Dus heb ik deze namiddag — terwijl ik eigenlijk een massa ander dringender werk had– opgezocht hoe het zit met die regel, gevonden dat ik dus blijkbaar wel juist was en luid HA! geroepen. En heb ik een scan van die pagina doorgestuurd naar mijn collega’s die ook in de opleiding waren.

Ik zeg het, moe van mijn eigen. Doodmoe.