Month: July 2011

En al

En azo.

En azo was het verlof. Aan de vooravond daarvan zag ik een kleine purperen god, met zij die mijn man ongestoord mag zoenen, en hij die voluit voor de woordspelingen gaat om nieuwe vrienden te maken.

De laatste dag van het schooljaar besloot ik eindes te maken aan een lastig jaar door mijn haar af te knippen.
Ik ging met de dochter naar de kringloopwinkel, en met de familie naar de zee. Ik deed het decompressie-gedoe.

Vanavond ging ik daar allemaal vrolijke dingen over vertellen, maar ondertussen zit ik met mijn hoofd ergens in de jaren 90. En is mijn stemming er niet meer naar. U zult even moeten wachten, dus.

kinderspam projecten

Newsletter – jaar 1, maand 11.

Lieve Mira

zullen we even pauze nemen? Dit is de laatste brief voor je tweede verjaardag, al, reeds, nu al, slik. Meiske, wat gaat het clichématig hard. Ik heb heel lang een constant verlangen gehad naar jouw groter worden — laten we daar eerlijk is zijn: baby’s zijn zo niet mijn favoriete mini-mensen — maar dat is zo voorbij dat ik me het gevoel niet eens meer kan herinneren. Van mij mag je blijven zoals je nu bent. Loeihard door het leven en de dag razend, lerend en explorerend, spelend en tegenstribbelend. Giechelend en gillend, schaterlachend en chronisch onvoorzichtig. Mijn liefje, dit is een fantastische tijd. Behalve ‘s ochtends.

Als je bij het krieken wakkerwordt, dan gil je tot ik uit mijn bed kom. MAAAAMAAAAMIRAWAKKER. UITDEBED. ALLEZVOORUIT. Het is schattig, maar ook een beetje onnodig, zeker zo vroeg. Ik heb een ochtendhumeur, en ik wil me bij deze even verontschuldigen voor al die keren dat ik je, dronken van slaap en warrig van de nacht, uit je bed haal en je stralende glimlach niet onmiddellijk kan beantwoorden. Je vader en ik blijven ons vertwijfeld afvragen waar je die ochtendgenen in godsnaam vandaan haalt. Maar we vermoeden tegelijk dat het niet zal blijven duren. Krampachtige hoop kan een lichtpunt zijn, om half zeven op zondagochtend, je leert dat ooit nog wel.

Voor de rest ben je perfect. Ik heb mijn obsessie over je niet zo gemakkelijk eten losgelaten en heb mijn zen teruggevonden. En als bij toverslag eet je wel vlot. Niet altijd, maar vaak wel genoeg en af en toe als een hongerige wolf. Dat laatste betreft meestal ofwel (a) spaghetti, (b) vlees, (c) ijs of (d) kleverige snoepen, maar ik ben niet kieskeurig. Ik had het eigenlijk sowieso niet voor mogelijk gehouden dat het ooit zo makkelijk zou worden.

Je regisseert de werkelijkheid, en wijst me op kleine dingen die ik al jaren niet meer opmerk en dat is pretty cool. Als ik uit een zweveriger hout gesneden was, had ik vast de woorden “verrijking voor mijn wereldbeeld” in de mond genomen. Maar ik hou het dus gewoon op: dank je om me te wijzen op het kleine mini-olifantje dat in het logo van mijn handtas verborgen zit. En op de glinstertjes aan de zijkant van de ritssluiting van de fietstas. En vooral: dank je om dat te doen met de woorden die wij al twee jaar gebruiken om jou dingen te tonen en te leren. Kijk. Mama. Daar. Kijk eens. Zie je’t? It totally makes my day.

Je ontroert me ongelooflijk. Je klemmende armpjes de eerste tien minuten in een nieuwe omgeving. Je smekende “mira mama komen” is bijzonder goed voor mijn moederlijk ego, jawel. Maar bijna nog pakkender vind ik het als je tien minuten later wegrent en niet omkijkt. Met vol vertrouwen in de wereld, en nog veel meer vertrouwen dat iemand toch wel achter je aan zal rennen, uiteindelijk. Dan doen we natuurlijk, waarop jij dan boos wordt omdat je niet met je voeten in de gracht mag springen. Ah.

Je bent groot, vind je zelf. Je kan alles zelf, en wilt zelf alles controleren. Mira doen en van mij horen we wel honderd keer per dag. Je wijst, als we weer eens door de stad dwalen, naar kinderen die ouder zijn dan jou in buggy’s, en zegt dan: “ssjt, mama, baby beetje slapen”. Want jij bent geen baby meer. Dat weet je, en dat weet ik als je zonder aarzelen mijn I love you beantwoordt met aijoufjoemama. Want baby’s, die spreken geen Engels, dat weet iedereen.

zoen

je mama

Maand 1 – Maand 2 – Maand 3 – Maand 4 – Maand 5 – Maand 6 – Maand 7 – Maand 8 – Maand 9 – Maand 10 – Maand 11 – Jaar 1 – Jaar 1, maand 1 – Jaar 1, maand 2 Jaar 1, maand 3 – Jaar 1, maand 4 – Jaar 1, maand 5 Jaar 1, maand 6 – Jaar 1, maand 7 – Jaar 1, maand 8 Jaar 1, maand 9 – Jaar 1 – maand 10

Ja!

Braun, you rock.

De reclame-regie mailde, of ze me konden plezieren met een nieuwe Braun Silk Epil 7, om uit te testen. Nu had ik dat in een ander leven in huis, zo’n epilatietuig en ik herinner me vooral een draaiende spiraal en een eindeloos durende marteling die gepaard ging met veel gekrijs, dus ik liet de mail argwanend wat rondslingeren. De campagnesite haalde me over de streep echter, vooral omdat ik verkeerdelijk had gelezen dat ik langere benen zou krijgen van het ding. Teleurstelling toen bleek dat het ging om langer gladde benen, maar ondertussen was het apparaat al opgestuurd en moest ik het wel proberen.

Vreugde! De braun lijkt in niets op het préhistorische model waarmee ik mijn benen 15 jaar geleden van rode bollekes voorzag. Het ziet er angstaanjagend uit, met die vlijmscherpe draaiende schijfjes, maar na twee maand gebruik kan ik u zeggen: manman, wat een gemak. Ik ben er een beetje verliefd op, zelfs.
Ten eerste mag het gewoon mee onder de douche en in bad. Niks geen geknoei met een kabeltje, gewoon waterdicht en voorzien van een oplaadbare batterij (die ik trouwens nog maar één keer heb moeten opladen). Ten tweede, en dat is dus hoogst verwonderlijk, doet het nauwelijks pijn. Ik ben geen zaag in het pain-management-front, sowieso, maar echt oprecht: ge voelt het nauwelijks. De eerste keer is het wat trekkerig, de tweede keer lukt al veel beter, en vanaf de derde keer is het zoals met een giletje. Het gaat trouwens even snel als gewoon een scheermesje gebruiken, maar het grote voordeel is dat ge dus maar één keer om de twee weken het toestel moet bovenhalen. Bliss, echt waar.

Hij doet alles wat hij belooft, die Braun Silk Epil 7. En ik zou hem nu al niet meer kunnen missen.

kinderspam

Ge kunt dat moeilijk omdraaien om eens te kijken, gelijk bij een hamsterke, toch?

Mijn kleine is zot van boten. Een meevaller, vinden wij, want de kleuter aan wie ze informeel is uitgehuwelijkt woont op een boot. Kan niet fout lopen.
Aniehoew. Als we met de auto rijden en we passeren een boot, dan roept ze “maaamaa! tuutuut doen boot!” en dan moet ik dus claxoneren naar de boot en roept zij al zwaaiend “dag boot!”. Ik ben dan vooral bezig met of ik geen verkeersongevallen veroorzaak met mijn getromp, en hoe genant dat eigenlijk niet is dat mensen denken dat ik naar hen zwaai. But hey: it makes the child happy, so i am happy.
Sinds een paar dagen begint ze echter te specifiëren wat voor boot het dan wel is, en it leaves me puzzled. Baby-boot, die snap ik nog, dat is een kleine boot. Maar oprecht: het verschil tussen een papa-boot en een mama-boot, ik weet het niet.

En het is dus niet willekeurig, want dezelfde boot is telkens weer een papa-boot, en een andere is altijd weer een mama-boot. Er zit duidelijk een systeem achter, maar ik kan dus niet uitmaken welk, en zij kan het niet uitleggen. En ho maar als ik verkeerd gok, dan krijg ik net geen ooggerol, maar wel een verontwaardigd “neeeeeeen, mama, is papa-boot”.

Ik weet niet wat het vreemdst is, trouwens. Dat zij wel het verschil ziet, of dat ik er zot van word dat ik het niet zie.

Ja! projecten

Lucky I am.

Mijn lief, dat is een grief om in huis te hebben, u heeft daar geen gedacht van. Niet alleen heeft hij een fantastische smaak (wat hij terdege bewezen heeft door MIJ TE KIEZEN), is hij vriendelijk voor kinderen en dieren, slim en gigantisch grappig, hij kan ook dingen. Zoals dit.

IMAG0287

Want die kast, die heeft mijn lief zelf gemaakt, en ik ben daar zeer fier op.(Let u trouwens niet op de rommel? Het was vroeg, en ik had geen zin om op te ruimen voor ik foto’s nam.) Ze staat er al een hele tijd, ondertussen, maar vanmorgen realiseerde ik me dat ik er nog niet eens over geschreven had. Oh, the beautiful things we take for granted.

Eigenlijk zou u aan hem moeten vragen hoe het precies in elkaar zit, maar hij blogt niet meer, dus doe ik het maar.

making of

Het begon met schetsen op papier, en meten en tekenen. En toen kwamen er bakjes en doosjes van ikea, en verder tekenen met die maten. Hij zaagde, bouwde, schuurde, timmerde in elkaar en verscheepte de hele handel naar zijn papa, die met een compresseur voor twee lagen afwerkingslak zorgde. En toen hadden we dus opeens een speelgoedkast. Op maat van de woonkamer en van de dochter gemaakt.

IMAG0288

zijkant

dat zijn de beatles, ja.

Hij heeft daar geen opleiding voor, neen. Gewoon een natuurlijk aanleg, denk ik. En eerst stelen met zijn ogen van de kast in mijn bureau die door lieve vrienden werd gemaakt, indertijd. En dan de hele zolder die we eigenhandig in elkaar hebben gevezen, met als hoogtepunt de trap met ingebouwde kast.

Het zal u niet verwonderen dat ik dit pinterest-board nauwlettend in de gaten hou, nietwaar.

© All Rights Reserved 2021 Theme: Promos Blog by Template Sell.