Wie vriend is met mij op de facebooks van deze wereld, heeft dat al gemerkt, maar voor al de rest: ik ben een beetje verslaafd tegenwoordig. (Ik ben niet alleen trouwens. De keizwangere en ik overwegen de oprichting van een fanclub. Koen Wauters gaat het wel verstaan.)

11 nummers tussen grijns en krop in de keel, dat is Ploegsteert, de nieuwe van Het Zesde Metaal. Sinds de arrivé hier thuis niet weg te branden uit mijn CD-speler en een perfecte compagnon voor die lentemiddagen dat het geen lente wil worden. Ge weet wel. Sommige zinnen zijn zo schoon dat ik ze overal zou willen opschrijven omdat ik ze dan altijd maar opnieuw kan lezen. Ik zeg “zou willen”, maar ik doe dat eigenlijk ook een beetje. Opschrijfdrang, ge moet dat dus niet hebben voor uw gemak.

Uit het nummer over Frank Vandenbroucke, bijvoorbeeld. En in Ploegsteert zei de pastoor: \’Ik wist van niets. Maar God is van onze parochie en rijdt met de fiets.\’ Dat laatste nummer ook, met drie, over een kindje krijgen. Man zeg.

Of mijn persoonlijke favoriet: Ge zwiegt.

Ge zwiegt omdat je de dingen niet kun benoemen of uit verdriet. De woorden zijn met veel te veel, ge krijgt ze door uw kele niet. Ge zwiegt omdat je de dingen niet kun benoemen of uit verdriet. Ge zoekt hoe dat je ‘t zeer verzocht, maar oplossingen zijn zo simpel niet.

Ploegsteert. Man zeg. Koop die plaat, en rap een beetje.