2012 was een jaar van zoeken, ik zei het al. En ik zei ook dat ik er wel eens over zou schrijven. Bij deze.

Begin 2012 was mijn mini 2 jaar en een klets. En zou ze nog maar eens mijn leven veranderen. De verandering was al een beetje ingezet in 2011, maar din 2012 werd het opeens allemaal belangrijker. Onontwijkbaar. En de basis voor toch wel wat ingrijpende wijzigingen.

Want toen ons kind nog een plat kindeke was, kwam het moederschap vooral neer op verzorgen, eten geven, graag zien, spelen en zo gezond mogelijk houden. Maar eens de Minimini een GewoonformaatMini werd, kwam daar een dimensie bij. Laat ik het “waarden” noemen, en algauw even overgeven in mijn mond. Want waarden, dat is gelijk een woord dat veel te vaak door de verkeerde mensen in de verkeerde context gebruikt wordt en als argument voor allerlei onverdraagzaams in de strijd wordt gegooid. Helaas ken ik geen ander woord om te beschrijven wat ik bedoel.

Als kinderen groter worden, dan ga je — denk ik — vanzelf nadenken over wat je hen wilt meegeven. Want hoe je de wereld als ouders kadert, dat is hun belangrijkste referentiepunt voor de werkelijkheid. Hun fundament. Wat ze meedragen voor de rest van hun leven. Een bijna verpletterende verantwoordelijkheid, waar we al eens mogen bij stilstaan.

Het begon met de schoolkeuze, en met heel veel dingen die ik daar (ten goede) zag het laatste jaar. Het ging verder op stagebezoeken, waar ik steeds meer kinderen zie die labels naast hun naam hebben. Ik ken steeds meer kindjes die zichzelf definiëren aan de hand van wat ze niet kunnen, van waar ze tekortschieten.
Ik las en hoorde ouders en leerkrachten die commentaar leverenden bij rapporten van kinderen die 95% halen, maar toch beter kunnen.
Ik zag kinderen die steeds meer stress hebben om toch maar te presteren. Kinders die zichzelf maar losers voelden als niet alles perfect liep. Ik las over hoe we allemaal maar flexibeler moeten zijn. Ik ging naar een studiedag over armoede en onderwijs.

En al die dingen deden mij besluiten dat ik niet meer mee zou doen. Of toch niet wat mijn gezin betreft. Sindsdien probeer ik (gawd, wat klinkt dit hoogdravend) bewuster bezig te zijn met presteren. Ik ben gestopt met eisen. Zowel aan mezelf en aan het leven, als aan mijn kind en lief. Dat betekent niet dat ik mijn best niet meer doe. Eerder dat ik mezelf niet voor de kop sla als iets minder goed lukt. Ik heb mijn best gedaan, volgende keer beter. Het is niet zo heel erg dat we niet de beste zijn in alles, en dat is eerlijk gezegd een redelijk verlossende gedachte. We praatten daar veel over, mijn lief en ik, het laatste jaar. U kunt overigens zijn manier om dat te verwerken zien in een CC in uw buurt vanaf januari.

Het vreemde aan dat proberen om de werkelijkheid eens anders te zien, is dat ge opeens ook veel bewuster met andere dingen bezig zijt. Zo koop ik al meer dan een jaar nauwelijks nog nieuwe dingen. Ik ben dit jaar voor de tweede keer op rij voor mijn verjaardag gaan winkelen met mijn ouders, en die hebben mij als cadeau voorzien van wat nieuwe luxe. Maar voor de rest: ik heb alles (waaronder bijvoorbeeld zeven little black dresses), dus waarom zou ik nog kleren bijkopen? Als iets kapot is, dan vervang ik het (laarzen, een broek), maar dat is het. Heerlijk hoeveel tijd ik uitspaar op die manier.
In 2012 deden we ook Dagen Zonder Vlees, en kreeg ik het boek van Dorien cadeau. Sindsdien koop ik de helft minder eten, eet voor een groot stuk vegetarisch, en gooi geen voedsel meer weg. Ik kook met de seizoenen en word daar blij van.

Enfin. Ik denk dat we kunnen concluderen dat 2012 het jaar is dat ik definitief naar de hippie-kant ben omgeslagen. Het is hier lekker warm, en de koffie is heerlijk, trouwens.

Ik heb voor 2013 ook voornemens, voortbordurend op 2012. Zo ga ik nog steeds niet zelf kleren naaien of breien of haken, wegens dat ik dat toch niet kan en mij alleen maar zenuwachtig ga maken. En van zodra we hier onze achteringang hebben, en het tuinhok, koop ik eindelijk een deftige fiets en gebruik die. Echt. En tot slot ga ik proberen om mij minder zorgen te maken in 2013. Ik heb mijn prestatiedrang al onder controle gekregen, vorig jaar. Dit jaar doe ik hetzelfde met mijn doemdenkerij. En aangezien mijn vorige gedachtenverandering ook zoveel andere zaken wijzigde, is het niet onwaarschijnlijk dat ik in 2013 pakweg mezelf steeds vaker zal hullen in ongebleekt biokatoen en een moestuin zal beginnen.

Het wordt een topjaar, ik voel het.