Alles van waarde is weerloos
Ge kent de eerste zin allemaal, het gedicht wordt vaak vergeten. Daarmee.
Behoud
Behoud de begeerte.
Vergeet waarvoor je in de kou
wou staan en sterven
toen je dacht dat de wereld een lente
was of een vrouw.
Verwacht dag en nacht
maar vergeet de vrees die je was.
Betaal geen rente voor je gedrag.
Morgen versnelt.
Gisteren zwelt
liefde doodt, gaat niet dood.
Behoud geen resten.
Stap over haar schreef.
Zij blijft de welriekende dreef
in jouw verwoeste gewesten.
Hugo Claus
Mijn dochter is een held, maar een trage. Al sinds haar babytijd is het scenario steeds hetzelfde: als we iets nieuws willen doen met haar, dan wil ze niet. Ze tiert de hele handel bij elkaar en heeft echt oprecht stress. Eens ze vertrokken is, verandert ze. Eerst langzaam en aarzelend, dan heel resoluut en zonder angst.
Als het gemiddelde kind op de schaal van durf langzaam evolueert van 30% naar 50%, dan gaat zij in één sprong van 10% naar 100%. Na een paar keer hetzelfde doen is ze de held van de bende.
Wij weten dat ondertussen, en na vier jaar kunnen we daar al een beetje mee om. We weten dat we haar af en toe eens moeten pushen. Haar over een randje heenduwen, om haar dingen te laten doen waarvan we zeker zijn dat ze het fijn gaat vinden. Maar het blijft lastig.
Zo begon ze vorige week met zwemles. Ik ging de eerste keer niet mee, wegens longonstekingen en zwembaden en hoe dat naar het schijnt geen topcombi is. Toen het lief thuiskwam zag ik dat zijn “ca va, het ging wel” een zwaar eufemisme was. Gisteren bleek ik gelijk te hebben, want al van ‘s ochtends zocht de Mini allerlei excuses om niet naar de zwemles te kunnen. En dus maakte ik tekeningen, praatten we over wat ze wel fijn vond aan het zwembad, en gaf ik voorbeelden van kindjes die wel kunnen zwemmen en hoe leuk dat is. We kochten een zwem-T-shirt in countering van het argument “Het water is te koud” en vertrokken uiteindelijk toch.
In de kleedkamer brak mijn moederhart in 1000 stukken. Ze pruilde toen ik haar badpak aantrok, en toen de juf de kinders kwam halen, klampte ze zich vast als een aapje en was hartverscheurend en paniekerig verdrietig. En ik verplichte haar mee te gaan.
Met knieën die knikten van de emotie, en een lief dat mij zacht over de rug wreef, namen we plaats op de tribune aan de overkant van het bad. De dochter zwaaide haar arm uit haar lijf. Huilde de volle eerste vijf minuten.
Ik slikte. Slikte. Zwaaide terug.
Ze stopte met huilen, bleef zwaaien. Elk wuifje was een steek in mijn buik en ik moest al mijn wilskracht gebruiken om niet naar haar toe te gaan en haar mee te nemen.
En toen zwaaide ze een paar minuten niet. En toen ging ze zodanig op in de spelletjes dat ze ons vergat. Ze wuifde nog af en toe tussen de oefeningen, maar ik zag haar vooral tetteren tegen juf en andere kinderen.
Een dik half uur later kregen we in de kleedkamer een rillende en breed lachende kleuter terug. Dat het superleuk was, de zwemles, en dat ze veel had mogen spelen. En ze was alleen in het water gesprongen.
Mijn dochter. Een held. Maar wel een trage.
Deze week was focus. Concentratie. Ik ging een paar keer naar school. Ik verbeterde veel examens, thuis aan mijn livingtafel. En ik deed dat anders dan de vorige jaren: met veel aandacht voor regelmatige pauze, met thee en gezond eten, met zelfs een occassioneel dutje als dat nodig bleek. Niks eindeloze marathons, en niks extra erbij. Op die manier bleek het haalbaarder dan verwacht. En was het hier, nog maar eens, stiller dan u gewend bent. In plaats van te schrijven ging ik maandagavond pauzegewijs naar mijn allereerste yogales, alweer ik mij in het gezelschap van mensen die ofwel ouder waren dan mezelf, ofwel maar evenveel gevoel voor coördinatie hadden, focuste op mijn ademhaling en mijn innerlijke kracht. Ohm.
Het is vrijdag nu, en ik ben moe, maar het gaat nog steeds. Bij momenten heb ik nog pijn, maar het is al beter. En ik heb sinds dinsdagavond (pijn in mijn rechterbeen, zeker een trombose) geen aanval van hypochondrische paniek meer gehad.
Aniehoew. Ik hoop dat volgende week minstens even goed wordt, hoewel ze beduidend drukker is deze. Ge moogt duimen.
Een tijdje geleden las ik bij haar dat ze een Smartmatpakket had mogen testen, en ik trok alle stoute schoenen aan die ik vond en stuurde ook een mailtje. Dat ik ook wel eens zo’n vegetarisch pakket wilde testen. En dat mocht! Een paar weken later (er kwamen een longonsteking en een paar feestdagen tussen) ging op maandagavond netjes op het afgesproken uur de bel en kreeg ik een propere zak vol lekkers toegestopt. Een zak met eten uitpakken vind ik persoonlijk nog toffer dan een cadeautje uitpakken, dus mijn maandag was goed. Een mooi vormgegeven bijgevoegd foldertje beschreef de recepten van die week.
Een vegetarisch pakket van Smartmat is voldoende voor vier dagen eten met 2 personen: er zitten recepten en ingrediënten in voor drie maaltijden, en één daarvan is voor vier personen. Of voor twee dagen twee personen dus. Zo’n pakket kost 65 euro, en dat betekent dus zo’n 8 euro per persoon, per maaltijd.
Wij testten vorige week dinsdag, woensdag en donderdag, en ik heb natuurlijk conclusies voor u.
– De recepten zijn eenvoudig, en toch origineel. Ik kook veel, maar ik heb toch een paar dingen geleerd en gecombineerd die ik anders nooit zou geprobeerd hebben. De cashew-kaasballetjes waren daar het ultieme voorbeeld van: veel minder moeilijk dan ik dacht, en manman zo lekker. Ook de bloemkoolcurry was een ontdekking.
– Al de ingrediënten zijn bijzonder smaakvol en zoveel mogelijk biologisch. De bloemkool, bijvoorbeeld, was één van de lekkerste bloemkolen die ik dit seizoen al heb gegeten.
– Van ons twee personen-pakket hebben we zonder problemen met drie gegeten. Op dag 1 maakte ik niet het volledige recept, maar een driekwart (ik had een halve knolselder en wat patatjes over, die ik ondertussen al op een ander moment heb gebruikt). Op dag 2 en dag 3 kookte ik iets meer rijst en couscous als dan aangegeven, en dat volstond.
– Wij zijn sowieso niet echt moeilijke eters, en we lusten eigenlijk alles, maar tussen lusten en echt lekker vinden zit nog een verschil. De recepten waren zo gevarieerd en opgebouwd dat wij die dagen echt uitstekend hebben gegeten.
– Ik heb het moeilijk met mij aan recepten te houden. En ik geef grif toe dat ik een beetje extra heb gekruid hier en daar. Maar ik denk dat dat zaken zijn die iedereen die graag en veel kookt ondervindt.
Algemeen verdict: als u een drukbezet leven heeft en geen zin om na te denken over wat u wilt eten en boodschappen te doen is dit een uitstekende formule. Ik viel vooral ook voor het feit dat je geen overschotten hebt: zo werd de helft van de kikkererwten gebruikt in het eerste recept, en de andere helft later die week. Top, dat daarover na is gedacht.
Het is ook een fantastische manier om nieuwe gerechten te leren kennen. Een persoonlijke kookworkshop, bijna, zonder extra moeite van ingrediënten verzamelen en recepten zoeken. En dat is wat mij persoonlijk het meeste aanspreekt: met zo weinig inspanning zoveel nieuwe dingen leren, ik vind dat cool.
Ik blijf het niet zo goedkoop vinden, dat is waar, maar als je rekent dat je niks weggooit en zelf geen boodschappen moet doen, valt het al bij al nog mee. Ik ben dus in overweging om regelmatig te Smartmatten, vanaf nu. En een ideaal systeem zou zijn als ik bijvoorbeeld een week van tevoren zou kunnen aangeven of ik de volgende week een pakket wil. Want voor een abonnement is ons leven eigenlijk wat te onregelmatig…
Alle info op de website en de facebookpagina van SMARTMAT.
Morgen ga ik werken. Voorzichtig en met een beetje angst dat het nog wat vroeg is, maar kom. Het is een week waarin ik redelijk wat zelf kan plannen, gelukkig: ik moet voornamelijk examens verbeteren, morgen een toezicht en woensdag een verdediging van een bachelorproef. Op hoop van zegen dus, en met het vaste voornemen om het nog een beetje rustig aan te doen.
Voor de rest is er sprake van wat vooruitgang. Te traag en te frustrerend voor mijn ongeduldig karakter, maar ik kan wel al iets meer heb ik de indruk. Iets minder pijn ook, en ik heb niet elke dag meer een middagdutje nodig.
Ik merk wel dat mijn — al zo goed als onbestaande — conditie flink achteruit is gegaan, en ook dat is wat frustrerend. Zo erg zelf dat ik overweeg iets van sport op te nemen, binnen een paar weken. IT IS THE END OF THE WORLD AS WE KNOW IT.