Voor het eerst in mijn online leven maakte ik me zorgen over privacy, de afgelopen weken. En dat was een vreemde gewaarwording.

We zouden gaan trouwen, en opeens kreeg ik, een paar weken van tevoren, het gevoel dat niet de hele wereld daar alles over moest weten. Ik, de vrouw die zelden enige schroom heeft over een foto meer of minder, en die na al die jaren quasi zorgeloos balanceert op de soms dunne grens tussen wat delen en wat privé houden.

Dit was privé. Of toch grotendeels. En eigenlijk was dat raar, want ik merk dat mensen die veel minder online actief zijn net hun trouwfoto’s wel in het lang en breed en onafgeschermd online zetten. Ik ben een tegendraadse, blijkbaar, maar ik had weinig zin om de foto’s aan de hele wereld te tonen.

En dus vond ik een app waarin de gasten van de trouw alle foto’s kunnen opladen. En dus ging er een tijdelijk slot op Twitter en Instagram. En dus werd de restricted list op mijn Facebook zwaar uitgebreid. En dus schreef ik hier niks, bijna twee weken lang.
Dat was vreemd, en ik voelde meteen dat ik de sociale media instant minder leuk vond. Openbaarheid ligt mij blijkbaar beter, en dat is op zich een goede conclusie, want het betekent dat hoe ik de laatste jaren ben en doe online niet geheel absurd is.

Ondertussen is het feest voorbij, het huwelijk voltrokken en heb ik bijna mijn stem terug. Alles is anders, en alles is als tevoren.

Het slot is weg, alleszins, en ik schrijf weer, ook hier. Maar die twee weken, die blijven toch van ons, als het voor u hetzelfde is.