projecten

Fin.

Ik logde in, voor het laatst, en schreef.

buttons

1.
Een avond met ruim twintig mensen, in een vergaderzaal ergens in de stad. Het is ver na middernacht, en er worden handtekeningen gezet. Dat voelt als eindelijkheid, want er zijn vele avonden discussies aan vooraf gegaan. Denkoefeningen over hoe en wat en waarom. Lange gesprekken over visie. Veel gelach ook. De handtekeningen richten een vzw op, en wat voorheen een losse zottigheid is, heeft nu ook de officiële vorm van een echt project.

2.
Een nacht op een dakterras. Een fotograaf die ik niet zou kennen zonder Het Project. De slimste man van Gent, die ik niet zou kennen zonder Het Project. Het is ver na middernacht en er is veel gelach. Plots is er het besef dat we een migratie hebben beloofd voor de volgende dag. Ik kijk naar de fles rum die zo goed als leeg is en giechel. De Slimme Man poneert dat er geen enkel probleem is, De Fotograaf spreekt zijn vertrouwen uit, en als ik de volgende ochtend de lichte kater uit mijn ogen wrijf, heeft Het Project een logo en een lay-out die helemaal op maat is gemaakt.

3.
Een nacht in de cafetaria van een zwembad. Het is ver na middernacht en er is veel gelach. Ik kijk rond en verwonder me over de massa mensen en hoe verschillend die zijn. In leeftijd, maar ook hoe ze eruit zien, en waarschijnlijk ook wat ze graag doen en wie ze graag zien. Ik zie gepensioneerde mensen babbelen met hipsters en een aangewaaide hippie met een lokale yup. Ze lachen allemaal en dan zijn er frietjes.

4.
Een nacht aan mijn computer. Het lief vraagt of ik kom slapen en ik schud neen, want dit is belangrijk. Op de mailinglijst, het virtuele redactielokaal, woedt een felle discussie. Die gaat op een paar minuten tijd van bittere ernst naar de grootste onzin en weer terug. Ik weet dat ik de volgende dag zal vloeken op te weinig slaap, maar ik zou dit voor geen geld van de wereld willen missen.

Fin.
Sinds 15 januari en de aankondiging dat ook de fijnste projecten ook ooit een einde moeten hebben, zit mijn hoofd vol herinneringen. Een playlist op shuffle, die de meest uiteenlopende fragmenten afspeelt. Niet alleen nachten, zoals hierboven, maar simpelweg jarenlang elk moment van de dag.
Oh boy, what a ride.
Een start-up-vergadering in een al lang vergeten appartement. Een denkdag ergens in Merelbeke, met soep en veel ideeën. Een storm in een glas water bij de opstart. Uitstappen, strooptochten, reportages, met steeds wisselende groepjes redactieleden en hun gezinnen. Vaten. Feestjes. Reeksen. Interviews. Drie mannen met een defensieve houding in een café in het centrum. Blogribben. Discussies. Vriendschap. Liefde. Duidelijke keuzes over wat kan en wat niet. Drama’s. Grote en kleine, grappige en hele droevige.
Dat eeuwig overleg ook. De verscheidenheid en de gedrevenheid. Al dat engagement. Al die liefde. Voor de stad, voor Gentblogt, voor de lezers, voor elkaar.
Op tien jaar verandert de wereld en op tien jaar verandert een leven. Maar ik kan in alle oprechtheid zeggen dat ik zelden iets heb gedaan dat belangrijker, leerrijker, positiever en mooier was dan Het Project.
Lieve lezers, het was een voorrecht jullie reacties te krijgen en te voelen dat we gelezen werden.
Lieve redactie, het was een absolute eer en een groot genoegen jullie te leren kennen en met jullie samen te werken.
We vinden elkaar ongetwijfeld terug. Elders op of naast het internet.