Ik ben niet de handigste hier thuis. Ook niet de creatiefste. Ik leef in mijn hoofd, en in mijn hart, maar meestal vind ik geknutsel maar iets om zenuwachtig van te worden. Mijn echtgenoot, dat is de maker in huis. Hij bouwt en last en vouwt en creëert, en ik sta daarbij en ik kijk daarnaar.

Daarmee dat het niet evident was, toen ik vorig jaar met die opleiding voor het zetelmaken begon. Met hamers en naaimachines en power tools. Ik was, we gaan daar niet onnozel over doen, de kluns van de klas. Maar ik bleek het wel erg graag te doen. Een avond per week bezig zijn met mijn handen, met iets dat zo veel concentratie vraagt dat ik geen ruimte meer heb in mijn hoofd voor ander denken: dat bleek het helende te zijn waar ik al zo lang naar zocht. Het zachte dekentje dat mijn stress en racen en piekeren één avond per week toedekte en mijn kop liet rusten.

En dus schreef ik me opnieuw in dit jaar. En het blijkt dat onderwijs werkt. De naaimachine waar ik vorig jaar zo op vloekte kan ik nu bedraden met mijn ogen dicht. Als ik een zetel zie, dan zie ik hoe hij in elkaar zit. En de laatste zes maanden heb ik mezelf geen enkele keer pijn gedaan in de les.

Bovendien is er dit.

Ooit kochten wij twee oude zetels in de kringloopwinkel. Mooi, maar versleten. De kat maakte de situatie nog erger en in januari zagen ze er zo uit.

Woensdag nam ik ze mee naar huis van op het CVO. En nu staan ze in mijn living en maken me gelukkig elke keer als ik ernaar kijk.
Ik heb dat zelfgemaakt, peoples. En ik heb me ingeschreven voor het derde jaar.

(ja, mijn kleine moet haar kast opruimen. Kweetet.)