Month: July 2016

Ja!

De housesitter

De eerste keer dat wij drie lange weken op reis zouden gaan, vroeg ik aan mijn toen nog onwettelijke “Zou dat te vinden zijn, iemand die op ons huis wil komen passen? Zullen we eens rondhoren?” Ik vond dat namelijk een geruststellende gedachte: de kat die liefde en aandacht zou krijgen als voornaamste reden, de planten die water zouden krijgen, het gras afgereden en het huis dat bewoond zou zijn.

Ik hoorde rond, en in geen tijd had ik iemand gevonden. En dat is ondertussen al elk jaar zo. Het eerste jaar vrienden die midden in een verhuis zaten (handig, kunnen verhuizen en niet moeten nadenken waar je bed staat en wat je nog niet mag inpakken). In jaar twee de dochter van buren met haar gezin, die inwoonden bij de ouders tijdens een verbouwing en wel een paar weken “vakantie in een echt huis” wilden. Het derde jaar was het de BFF, die toen nog in een appartement woonde, en een huis waar je in den hof kunt zitten wel aangenaam vond.

Ook dit jaar was het meteen in orde: een hoogzwangere vriendin wiens huis tegen vocht geïnjecteerd moet worden. Zo chemische toestanden zijn niet goed voor mama en baby — om nog maar te zwijgen van dat vervelende stof als ge muren afkapt — en dus doen ze het in onze reisweken en komen ze ondertussen hier wonen.

Win win, noemen ze dat, geloof ik: wij met een gerust hart naar de buitenlanden, zij een praktische oplossing voor een niet-zo-heel-groot probleem. Ik zou het iedereen aanraden.

kinderspam

Achter de rug.

Als ik naar mijn foto’s kijk, ‘s avonds, dan heeft elke dag zijn eigen serie van hetzelfde: tientallen foto’s van haar waarbij je enkel haar rug en achterhoofd ziet.
Dat komt omdat ik zo vaak naar haar loop te kijken, zonder dat ze het merkt. Ze huppelt voor me uit het leven in, en ik kijk glimlachend toe. Ze speelt ergens in de marge van waar ik mee bezig ben, in mijn ooghoek zie ik haar dansen en springen.
Vaak denk ik “wat een mooi beeld”, en dan neem ik mijn telefoon en een foto. Duizend keer per dag.

28272928351_46b21eb679_o

Terwijl ze balanceert en op haar iPod speelt. Terwijl ze babbelt met de barvrouw in de cocktailbar. Terwijl ze met haar vrienden een dode muis begraaft in het park. Terwijl ze aan de hand van haar vader wandelt.

Het zijn maar vier beelden van vandaag. Een deel van wat op mijn gsm te vinden was daarnet. En slechts een minimale fractie van het aantal in mijn hoofd.

zot van

Leve Kristof.

FullSizeRender (15)

Goed jong. Ik ben een boek aan het schrijven. Het zit al helegans in mijn hoofd, het moet er alleen nog uit nu.

Ik had gevraagd hoe het ging. Zoals altijd had ik ergens op een middag gedacht “Ik ga mijn haar laten knippen” en was toen binnengewaaid in Kaprijke. Zoals altijd werd ik er ergens tussengeschoven en babbelde hij honderduit.
Over de kinders, de zon, het gedeelde Meetjesland, de paarden, het boek, het zetelke dat moet gestoffeerd worden en schrijven in Frankrijk.
Zoals altijd eindigde het bezoek met ik die zei: “Kristof, babbelt gerust verder, maar ge moet stoppen met knippen of het is veel te kort, jong.”

Kristof is al jaren de leukste kapper van Gent. En nu ook de nieuwe Claus, zegt de gazet.

Als dat maar goedkomt.

En al

Zee – een handleiding.

De voorbije week waren wij al even met vakantie. Kwestie van het verlof zoals vorig jaar met onmiddellijkheid in te zetten: klaar zijn met werken, alles achterlaten en vertrekken. We deden eerst twee dagen Disney, en daarna aansluitend een week in gezelschap van mijn wildste vriendin, de Noordzee.

Zaterdagavond waren we op een trouwerij en toen zei iemand “Ik heb niks met de zee” en was enigszins verbijsterd. Er werden argumenten over zand (het zit overal) en mensen (ze zijn overal) aangehaald. Ik glimlachte en dacht: you’re doing it wrong.

De zee, een handleiding in vijf stappen.

Kom vroeg.
De grote massa volk op het strand komt pas na de middag (mensen met kinders die niet meer moeten slapen) of rond 15h (mensen met kinders die nog middagdutjes doen). De beste uren op het strand zijn de uren daarvoor. Installeer u voor 11h op de topplekjes (dat is zo dicht mogelijk bij de lijn van hoogwater), en geniet van het nog halflege strand en het dan fantastische licht. Voor de rest van de mensen toekomst, hebt gij al twee uur de infrastructuur voor u alleen gehad.

28069164661_e16fdcf33c_o

De zon is gevaarlijk.
Dat klinkt logisch, maar vanuit mijn strandzetel heb ik dat voor u eens onderzocht, en mensen mispakken zich nogal eens aan de zon. Tenzij het de bedoeling was om hun vel te laten assorteren met hun rode zwembroek, dan zwijg ik.
Maar anders: huur een parasol. Zet iets op uw hoofd. Trek een T-shirt aan als de zon te warm is.
En echt. Zonnemelk. Niet van die excuus-factor-20-toestanden maar factor 50 of eventueel factor 30 voor de (al gebruinde) durvers. Het is de zee. Er is veel licht, het zand weerkaatst alles nog eens en de zon brandt veel harder dan in de stad. Om de twee uur inwrijven is geen overbodige luxe, anders is het ‘s avonds van wenen wenen wenen.
Drink veel water en ga op tijd zwemmen of afkoelen aan de rand van de zee. Daar is het altijd frisser.

Vul uw dag met tradities en de juiste momenten.
Maak gerust uw eigen zee-tradities, natuurlijk, maar bij ons zijn het deze.
Als de zee ver is, dan worden er krabben gevangen op de golfbreker. Als de zee opkomt, dan wordt er een groot fort gemaakt en gewacht tot de zee dat opeet. Als er plots grote golven zijn, dan wordt er over golven gesprongen. Als er wind opsteekt, dan wordt er gevliegerd.

de-productie-eenheid-kan-de-verkoop-nauwelijks-volgen_19369236272_o

Het is nooit te fris voor de bloemenwinkel. Die bloemen moeten gemaakt worden en ook verkocht. En om bloemen te kopen zijn er schelpen nodig, dus die moeten verzameld worden. Daarna moet er ook een uitgebreide studie gemaakt van de naburige winkels, en de schoonste bloemen eindigen in uw eigen winkeltje. Om maar te zeggen: zo’n dag aan het strand, dat is behoorlijk druk, eens ge het ritme te pakken hebt.

27538894954_0fa7b53040_o

Laat al uw tradities varen voor plotse verandering.
Deze week was er een jonge meeuw die zich pijn had gedaan en niet meer kon vliegen. Het beestje helpen, de redders roepen, de vogelbescherming die kwam: dat was het entertainment van de dag.
Soms zijn er kwallen. Soms plots een massa kite-surfers. Er is altijd iets te zien op het strand.

Blijf lang.
Als je maar een dagje komt: naar huis rijden voor het avondeten heeft geen nut. Dat is gelijk aan aanschuiven in de file en een beetje stom. Eten aan zee is perfect om een stranddag af te sluiten. Bovendien doen kinderen die op het strand hebben gespeeld altijd dutjes in de auto naar huis.
Als je langer dan een dag daar bent: blijf lang op het strand. Vanaf een uur of vijf is het strand weer rustig en dan is het licht weer supermooi. Bovendien is organisatie met kinderen eens je terug bent in je vakantieplek een eitje. Alle kleren uit, zand afspoelen en dan tv kijken tot het eten. Kinderen zijn meestal zo moe dat ze niet protesteren en ook zonder morren gaan slapen.

Eat sleep rinse repeat. En dat zand kunt ge gewoon wegspoelen onder de douche.

kinderspam

Van wat ge zelf ineen hebt geknutseld, ziet ge beter hoe het ineen zit.

We gingen naar The Magic Kingdom, lieten ons 48 uur lang betoveren. Ze koos het Merida-kleed als souvenir. Er waren duizend roze en blauwe prinsessenkleedjes, en zij wilde dat met de pijl en boog van de stoerste prinses.

Buiten de winkel trok ze onversaagd haar jeans en t-shirt uit, en het nieuwe kleed aan. Een Merida heeft schroom noch streken.

Ze was de eerste dag de winkel al binnen gegaan. Had bewonderend haar hand over de stofjes laten glijden. Allemaal nylon, ge kent het wel. Ze had ze allemaal grondig bekeken, de jurken, en ze had “mooi hé, mama” gemompeld bij de blingbling accessoires en de Echte Hakschoenen Met Diamanten. Ik had gezegd “Morgen mag je er eentje kiezen, voor we naar huis gaan” en ik had gezien dat ze daar diep over moest nadenken.

27935111752_532d6e9e2e_z

Ze monsterde zichzelf in het raam van de winkel, en spande haar boog. Mijn ouders floten bewonderend en mijn mama, haar meme dus, zei: “zeg, en alles past er zo mooi bij: je grime van daarnet is precies voor de jurk gemaakt, en de bloemen in je haar zijn precies dezelfde kleur. Wat toevallig.”

Wij, de ouders, keken elkaar aan en lachten.

Tien minuten later wandelde ze tussen ons in.

– Zeg prutske. Vanochtend toen ik vroeg of je de roze bloemen of de groene wilde voor je haar?
– Ja mama?
– En vanmiddag, toen je de prinses met het blauw en groen koos bij de grime-mevrouw?
– Ja?
– Had je toen al beslist dat je het Merida-kleed zou kiezen en nam je daarom die bloemen en die schmink?
– Ja, natuurlijk. Ik wist dat het mooi ging zijn als het allemaal samen was.

Over haar hoofd heen keek ik naar haar vader en zag hem ook smelten van herkenning.