Aan die meneer of mevrouw die hier volgens mijn statistieken daarnet terecht kwam met de zoekopdracht “neuken met 3 lin”:
VAN MIJN ERF GODVERDOMME!
Zieke mens. tsss.
(en het is trouwens drieling. Of tenminste 3ling, zo u wil)
De vrouw kijkt me aan en glimlacht. We staan samen aan dezelfde bushalte. Ik krimp in elkaar, denk “Oh neen, daar gaan we weer…” en probeer weg te kruipen in de kraag van mijn winterjas. Ik heb namelijk sinds jaar en dag een vreselijke vloek op me rusten: ik trek geschifte mensen en freaks aan. Als een dreigend zwaard van Damocles hangt deze voorbestemdheid boven mijn hoofd, om dan plots, met een klap (plotsklaps, zo u wil en om mezelf even te bedienen van een flauwe woordspeling) mijn schedel in twee te splijten met eindeloos gebazel en vreemde voorstellen.
Maar bon, ik heb aan de andere kant ook van thuis meegekregen dat vriendelijk en beleefd zijn geen zeer doet, dus ik haal mijn hoofd uit mijn winterjaskraag, knik en glimlach even terug naar de vrouw.
De vrouw ziet in de glimlach duidelijk een verlangen tot conversatie van mijnentwege. Ze kijkt me aan en zegt, luid in mijn richting(zodat negeren geen optiemeer is):“Ik ben aan het genieten van mijn vrijheid.”
(Mensen die mij in het echte leven kennen, zullen nu bevestigen dat ik een behoorlijk sociaal mens ben. Ik kan vlotjes overweg met mensen van allerlei slag en beweeg me met gemak in groepen en andere sociale omgevingen.
Mensen die mij in het echte leven *goed* kennen, zullen nu aan de vorige zin het woord “schijnbaar” toevoegen. Ik kan *schijnbaar* vlotjes met mensen overweg. Ik beweeg me met *schijnbaar* gemak in groepen en andere sociale omgevingen. Ik lijk socialer dan ik ben, want eigenlijk (*i. fluistert nu voorzichtig*) ben ik niet zo bijster gek op mensen. Mensen zijn vreemde wezens die reageren op manieren die ik vaak niet kan voorzien en die rare dingen doen. Yuk. Vies. En ik word daar een beetje bang van. Pas op, mensen die ik ken: alwatgewilt. En in gezelschap van mensen die ik ken nieuwe mensen leren kennen, dat gaat ook best. Maar alleen praten met vreemden: gie-juw. Vreselijk vind ik dat. Dit alles terzijde echter.)
De vrouw zegt dus dat ze van haar vrijheid geniet en ik antwoord aarzelend “Dat is wel dat”. Wat moet een mens daar anders op zeggen?
“Overmorgen moet ik terug binnen in ‘t ziekenhuis. Mijn achtste operatie in twee jaar, juffrouwke”
Ik begin me nu echt oncomfortabel te voelen en wiegel van mijn ene been op het andere, onderwijl in de verte turend of die klote-bus er niet aankomt. Ik ben echter een te grote janet om het vrouwmens gewoon te negeren, dus zeg ik “Oei”. Nu wist ik dat van tevoren niet, maar “oei” staat in kringen van marginale wezens van het vrouwelijke geslacht blijkbaar gelijk met “vertel mij heel uw leven eens” en de madam krijgt dan ook terstond een aanval van emotioneel exhibitionisme. De daarop volgende tien minuten (het lijkt een uur, en het wordt iedere seconde genanter) luister ik naar een monoloog over “een naad over heel mijnen buik”, “mijnen vent die vies zal zijn da’k were van hem nie zal moeten hebben deerste weken”, “mijn kinders die niets anders doen dan uitgaan”, “een depressie zou ge der van krijgen”, “ik ben er grijs van geworden”, “ik heb kleurshampoo gekocht” (haalt busje uit plastiek zakje) en “wat vindt ge dervan, zou het schoon zijn?”.
Er wordt nog veel meer gezegd, dat ik hoor door mijn ongelooflijke fixatie op een punt in de etalage van boekhandel Walry.
En er zou nog veel meer gezegd worden, ware het niet dat de bus (de bus! door God gezonden zeg ik u!) eraan komt. Ik val bijkans over mijn eigen voeten om op te stappen en ga zitten naast een jongeman op een bankje van vier. Tegenover hem zit een man die walmt alsof hij een fles cognac in één geut achterover heeft geslaan.
De vrouw staat een eindje verder en probeert door het gedrum te geraken, tot bij mijn zitplaats. Als ze me bereikt heb ik “Reus” echter al uit mijn tas gehaald en hou ik het boek ostentatief voor mijn gezicht. Nah.
Soms ben ik een slecht mens.
Ik was ook van plan om mijn boeken bij te houden, per maand. Maar aangezien ik maar 1 boek gelezen heb deze maand (mwoehaha, how sad is that) heb ik besloten dat dat een beetje belachelijk zou zijn.
Ik zet ze dus in draft.
En op het einde van het jaar publiceer ik de lijst.
Voorwaar een goed ideetje, alweer.
Het is plagiaat-jaar voor iets é mensen. Mijn blog-voornemen van dit jaar, is net als Bruno per maand mijn filmpjes bij te houden. Ik doe het niet met sterretjes, wegens mijn te uiteenlopende filmsmaak en appels die nu eenmaal niet met peren te vergelijken vallen. Onder iedere film een korte beoordeling in een paar woorden dan maar.
Aflevering 1: de films van januari 2006.
1. Een Ander Zijn Geluk (Fien Troch)
Le conaisseur , van wiens smaak ik overigens zeer overtuigd ben, sprak er vol lof over op Gentblogt, indertijd. En de film won een aantal prijzen. Ik was dan ook vol verwachting voor deze eerste langspeelfilm van Fien Troch. Oh boy, viel dat even tegen. Ik vond “Een ander zijn geluk” langdradig bij momenten en op andere momenten te weinig uitgewerkt. Té fragmentarisch, té gekunsteld en té weinig losgekomen uit de Vlaamse klei. Sorry, Mr. Bollaert: Ik zal er waarschijnlijk té weinig van kennen.
=> Als hij op de lichtbak is, kunt ge eens kijken. Maar ik zou er geen huur voor DVD of cinematicket aan spenderen.
2. Ed Wood (Tim Burton)
Regie van Tim Burton: dat is altijd een goed teken, natuurlijk (Denk maar aan Edward Scissorhands en Sleepy Hollow). Zoals vaak speelt ook in deze Burton Jonny Depp de hoofdrol en ja, ook dat is meestal een heel goed teken. “When it came to making bad movies, Ed Wood was the best.”, zo stelt de film en dat is waarschijnlijk nog waar ook. Het jaren 50-sfeertje wordt perfect weergegeven in de manier van filmen en het acteren van de hoofdrolspelers. Eerlijkheidshalve moet ik toegeven dat ik na anderhalf uur in slaap ben gevallen, maar dat kwam louter door vermoeidheid en niet omdat het een slechte film zou zijn.
=> Als het genre u ligt: een aanrader.
3. Love Actually (Richard Curtis)
Fijne feel good-movie van Richard Curtis, die we kennen van soortgelijke films zoals Bridget Jones’s Diary. Bij momenten zeer sterke humor, mooie one-liners en een leuk puzzelstukjeseffect als de vele verhaallijnen samenkomen.
=> Ideaal voor een een avondje licht entertainment.
4. Un longue dimanche de fiancelles. (Jean-Pierre Jeunet)
Jean-Pierre Jeunet maakt een nieuwe film met Audrey Tautou! Olé!
Het resultaat is minder dan Amelie, maar wel zeer de moeite. Bij momenten een beetje ingewikkeld, maar naar het eind toe zeer fascinerend.
=> Zeer te genieten.
5. Coyote Ugly (David McNally)
Absolute crap-film met een slecht scenario en vreselijke acteerprestaties. Maar zoals vriend J. het zegt: “als ze op dienen toog dansen is het wel cool en al” en dat is een zeer juiste observatie. Behalve de scenes in de bar: niets aan.
=> Wegzappen die handel. Tenzij u echt pas een lobotomie heeft gehad.
6. Moulin Rouge (Baz Luhrmann)
Niet de eerste keer voor mij, maar lief zag hem nog nooit, dus maar meegekeken. Het blijft bij momenten grappig, vaak romantisch en altijd theatraal en dramatisch. Een onmiskenbaar pluspunt is dat Nicole Kidman een wreed schoon madammeken is en Ewan McGreggor een knappe jongeman. Maar eigenlijk ben ik niet zo voor musicals, vrees ik.
=> onderhoudend en zeker niet slecht, op voorwaarde dat u op zijn tijd graag eens wat samenzang en -dans ziet.
7. Mr & Mrs Smith (Doug Liman)
Op de set van deze film begon het tussen de immer delicious Brad Pitt en ook al niet lelijke Angelina Jolie. Jennifer Aniston bleiten natuurlijk, but hey that’s life.
Maar laten we ons concentreren op de film zelve: die is spannend en onderhoudend. Leuk hoe pure actie wordt gemengd met de beslommeringen van een doorsnee huwelijk (lelijke gordijnen enzo..). En ik blijf erbij dat Pitt, ondanks zijn werk in grote blockbusters en commerciele producties, één van de betere acteurs van zijn generatie is.
=> Vonken op en naast het scherm. Meer moet dat niet zijn…
8. Birth (Jonathan Glazer)
Nog eentje met Nicole Kidman, maar voor één keer ziet ze er absoluut niet mooi uit, vond ik.
Een vrouw (rol van NK) rouwt al tien jaar om haar overleden man en raakt er aan de vooravond van haar tweede huwelijk van overtuigd dat een kleine jongen de reïncarnatie is van haar overleden echtgenoot.
Qua sfeer doet het wat denken aan de sixth sense. Het verhaal is heel mooi in beeld gebracht, en laat bij momenten een nogal wrange smaak achter. De mooiste dingen doen een beetje pijn.
Wij pedofilie-gevoelige Belgen, fronsen af en toe de wenkbrauwen en ook dat is al verdienstelijk, voor een film.
Mooie soundtrack ook. En Nicole Kidman doet dat goed.
=> Droevig maar schoon
9. 5×2 (François Ozon)
Al veel moois gezien van deze regisseur. Swimming Pool, Le temps qui reste,…
Zijn films zijn altijd mooi en traag, met een scherp kantje. Dat is bij 5×2 niet anders. Enorm genoten van deze film. En die vent is een klootzak. nah.
=> huren die DVD!
10. Sin City ( Frank Miller/Robert Rodriguez/Quentin Tarantino)
Hola Paola! Wat een goede film is me dat toch!
Hoe de beelden elkaar opvolgen als de prentjes van een comic. Hoe er met kleur wordt gewerkt (dat gele manneke is super). De onmiskenbare inbreng van de door mij vurig aanbeden Tarantino.
=> Loved it! Loved it! Loved it!
11. Finding Forrester (Gus Van Sant)
Het bekende verhaaltje: arme zwarte jongen uit de foute buurt heeft een bijzonder talentje en zal het gelukkig helemaal maken met de hulp van zonderlinge blanke man. Zonderlinge blanke man ziet door deze vriendschap opnieuw de mooie kant van het leven.
*zucht*
Van bijzondere vriendschappen en al.
*pinkt een traan weg*
Het erge aan dit soort cliché-verhaaltjes is dat het eigenlijk wel werkt. Ik weet wat er gaat komen, ik weet hoe het zal eindigen. En toch vind ik het “nen schone film”.
=> voor de originaliteit moet ge d’r niet naar kijken.
12. The Bourne Supremacy
Uitstekend vervolg op The Bourne Identity. Goed gemaakte actie-film met een leuk plot en een overdosis spanning. Een uitzonderlijk goeie sequel.
En Matt Damon is een lekker ding.
=> geschikt entertainment voor een spannende avond.
13. Comedian (Christian Charles)
Eentje in het kader van de bezigheden van lief. Research, als het ware.
Documentaire over Jerry Seinfeld die na zijn populaire sitcom terugkeert naar het theater. Een zeer fijne film die me eraan herinnerde waarom ik ook al weer zo zot was van JS, vroeger. Volgens lief ook met veel herkenbare dingen over optreden en try-outen. De andere (beginnende ) comedian, wiens naam ik nu al vergeten ben, is een arrogante kwal en dat heeft immens op mijn zenuwen gewerkt. Maar Chris Rock en Bill Cosby en Jay Lenno zijn dan weer super.
=> grappige documentaire als comedy in het interesseveld ligt.
14. American Splendor (Shari Springer Berman en Robert Pulcini)
Schitterende mix van fictie en documentaire over het leven van Harvey Pekar, de Amerikaanse anti-hero uit de stripreeks “American Splendor”. Harvey is een complex karakter: het ene moment heb je een grondige hekel aan hem, het andere moment vind je hem zo zielig dat je overloopt vanmedelijden.
Zijn misantropie en pessimisme zijn bijzonder herkenbaar.
15. Wonder Boys (Curtis Hanson)
Naar een roman van Michael Chabon, u weet wel: van “The Amazing Adventures of Kavalier & Clay” en het script van Spider Man 2.
Michael Douglas als het ietwat klotig en self-centered hoofdpersonage, een professor die al zeven jaar aan zijn tweede boek schrijft en ondertussen een fijn rommeltje heeft gemaakt van zijn leven. Katie Holmes (Mevr. Tom Cruise, tegenwoordig) doet het uitstekend in de bijrol van bewonderende studente en de andere twee nevenpersonages worden gespeeld door twee van mijn favoriete acteurs: Spiderman Tabey Maguire en notoir dope-head Robert Downey Jr.
De film is bij momenten grappig en op andere momenten immens droevig. En dat is een fijn contrast.
=> Een glimlach-film van het betere soort.
16. Raw (Robert Townsend)
Een stand-upfilm van de heer Murphy Eddy, die mij ondanks zijn degoutante purperen pakje zeer aangenaam verrast heeft. Een snelle en vlotte act, zeer scherp en met sterke imitaties
=> voor te lachen! Veel!