En zo was ik gisteren nog trots op mezelf omdat ik Mira had laten brabbelen ‘s nachts, en ik zo haar nacht tot half zeven had getrokken zonder uit bed te komen. V. I. C. T. O. R. Y. En zo was het vandaag alweer heel wat minder.

Rond half vier begon de dochter aan haar nachtelijke vertellement. En ze hield het verbazend lang vol deze keer, wat mij overigens gemengde gevoelens geeft. Ik ben blij dat het geen opgeverke is, want dan wordt ze misschien een topsporter en kan ze haar mama een schoon huis in de Provence kopen als kerstcadeautje. On the downside: ze blijkt koppiger dan mij, en iets zegt mij dat zulks nooit goed nieuws is in het kinders-compartiment. Alleszins: kwart voor vier wilde ik opstaan, want mijn mooie “ik wacht tien minuten” was overschreden. Maar ik werd met zachte dwingende stem toegesproken door het lief “nu nog niet toegeven”. Ik bleef liggen en vrat ondertussen voor het gemak een beetje mezelf op. Om kwart na vier: zelfde scenario, part deux. Om twintig na vier sprong ik woest uit mijn bed met de mededeling: “neeeen. ik ga niet toegeven. Ik ga gewoon een sigaret roken en opstaan. Omdat ik daar goesting voor heb, ja” U mag daar enig gesnauw van mijnentwege bijdenken, jawel. En een bleitinge ook, om twintig na vier op onze ijskoude koer. Ik wil daar trouwens ook nog even aan toevoegen: sigaretten in het holst van de nacht zijn degoutant als ge niet aan het uitgaan zijt.

Alleszins: het lief was zo vriendelijk (en verstandig) ondertussen de dochter uit bed te vissen en een flesje te geven. Dus waarschijnlijk heb ik haar nu geleerd dat ze na een uur roepen toch uit haar bed mocht, maar hey: ik moest deze ochtend dus wel examens afnemen, peoples. En vijf uur slaap is echt te weinig. Sejieus.