Daarnet een bericht in de virtuele reclamebus van meneer en mevrouw meldjeaan.be: dat Mira, mijn dochter Mira jawel, naar de school mag die we hadden uitgekozen. Onze eerste en enige keuze, in Gent is dat niet evident. Veel geluk gehad, wij: dit jaar is de school in kwestie “voorrang voor niet-GOK-kindjes” en dus heeft mijn diploma, en het feit dat wij geen zwerfwagen hebben en een mondje Nederlands praten gigantisch opgeleverd. Dat, en het feit dat de school op 500 meter van ons huis is — nabijheid is nog steeds een factor.

Enfin, we hebben lotje 10, dus dat is ruim binnen de marge zelfs. En ik was euforisch: ik weet al jaren dat ik mijn kinderen graag naar die school wil doen en nu is het dus gelukt. Tien minuten later begon het door te dringen: binnen een jaar gaat mijn babyke naar school. Bij allemaal kindjes die groter zijn dan haar. Ieks.

Laten we de stemming van het moment dus maar omschrijven als: euforische paniek.