Het klinkt als een update over een dansje uit de jaren dertig, maar het gaat hier wel degelijk over onze fantastische kater die er een beetje als een koe uitziet.
Ik polste even geleden of er eventueel een nieuwe thuis te vinden was bij één van u, en kreeg daar een hoop reacties op. Waarvoor dank, trouwens. Met een aantal mensen mailde ik wat over en weer, telkens met een krop in mijn keel, hetgeen mij deed concluderen dat ik absoluut nog niet klaar ben om hem op te geven. En dus maakte ik een plan. Nog één keer zou ik naar de dierendokter gaan, en alles laten controleren wat te controleren viel.

Maandag was dat. Boogie was op wandel, ik lokte hem met een schaar (don’t ask) en geritsel (opnieuw: don’t ask) en stopte hem in de wandelbak. Ik ontsmette de krabben op mijn armen en bracht hem naar onze dierendokter. Een dag later haalde ik hem af, en betaalde met de glimlach 254 euro. Allez, niet met de glimlach, maar ik had gezegd alles controleren, dus alles werd gecontroleerd. Ik had het natuurlijk kunnen voorzien dat de mutualiteit dat niet ging terugbetalen, nietwaar. Boogie terug naar huis, uit de wandelbak, een halve kom eten in één keer binnengeschrokt (het beest had daar ocharm niks willen eten), een halve kom eten terug overgegeven, en dan: back to business as usual.

Met dat verschil dat we ondertussen vijf dagen verder zijn en dat hij nog niet in huis geplast heeft. Dus ofwel is hij zodanig geschrokken van zijn overnachting elders en denkt hij dat hij zich moet gedragen of dat het anders weer van dat gaat zijn. Ofwel helpen kalmerende siroop, de pilletjes tegen de blaasspasmen en de aangepaste voeding (kattenbrokken met een calmant erin. yummers.) effectief.

De bijtwonden en krabben op mijn handen en armen zijn ontelbaar geworden (dat medicamenten geven, niet evident zeg ik u), maar ik klaag niet. Het gaat beter. Hopelijk is het permanent.

The list of awesome, ik vind dat lastig. Want dat is elke dag een beetje anders, toch? Vandaag, voor half negen in de ochtend, is het al dit:

– het ochtendlicht in onze living, om acht uur ‘s morgens. Het wordt gefilterd door de bloesem van de appelboom op de koer, en het maakt me instant vrolijk.
– mijn dochter die zinnen maakt. Mira beetje uit de slaapzakje kropen. Ik moet daar bijna van bleiten.
– mijn dochter die de betekenis van woorden nog niet helemaal vat. Deze ochtend, vanuit haar bed: Maaaaaammaaaa, Mira THUIS!
– veel te lang mijn pyjama aanhouden. Omdat koffie lekkerder is als ge nog niet uw echte dag begonnen zijt.
– chocoladekoeken in de oven.
– een kat die voor de vijfde nacht op rij niet in huis heeft geplast. De bijhorende hoop dat de medicatie aanslaat en er geen drastische beslissingen genomen moeten worden.

Een tijdje geleden kreeg ik van de reclameregie een mailtje, of we eens naar de Zoo wilden misschienst. Want daar bij de Zoo, daar hebben ze een nieuwe actie: als u een abonnement neemt, dan mag u een uur vroeger binnen dan het gepeupel, wat mogelijkheden schept voor rustig rondlopen en de beestjes zien wakkerworden. Ik vind dat een uitstekend idee, en binnen een paar jaar neem ik absoluut een eigen gezinsabonnement, maar nu is het nog net iets te veel een onderneming om het heel frequent te doen.

De dochter, die heeft een voorliefde voor (a) treinen, (b) olifanten en (c) pinpins, dus er werd hier niet getwijfeld. Vader, dochter en een doos ontbijt werden naar de dampoort gesleurd en we gingen naar antwerpen. Met de trein. We zorgden dat we er vroeg waren, selecteerden zorgvuldig en waren tegen de middagdut (enfin, bijna twee uur later dan normaal, maar dat is een detail) terug in Gent. En zo is dat dus te doen, zelfs met een peuter die weigert te slapen in een buggy. Alhoewel we volgende keer wel een eigen lunchpakket meenemen. Ik ga hier niet dieper in op de reden, behalve: damn you Okra Evergem en uw grootouder-kleinkind-uitstap!

Ze praat er nog steeds over, mijn kind, en dan voornamelijk over de baby-olifant, de giraffen en de grote vissen.

Check out de fotoots!