Ik voelde de tranen prikken en mijn lip trillen, bij meneer dokteur daar op spoed. Niet omdat het pijn deed, want dat deed het al vijf uur op dat moment, maar omdat meneer dokteur het had over “Gips, voor vijf dagen. Niet op lopen.” en na een verbijsterde “Que?” van mijnentwege. “Ja, op die gips kunt ge gewoon niet lopen, technisch onmogelijk. Maar dan is het op een week waarschijnlijk genezen.”
Blinde paniek, want ik zeg u: vijf dagen niet mobiel zijn, dat is geen optie. Het lief, die is ‘s avonds en ook vaak overdag weg. Ik moet de dochter kunnen wassen, verschonen, in bed stoppen, de trap opdragen. En ja, daar zijn mouwen aan te passen en iemand zou mij kunnen komen helpen tot ze slaapt, maar ik kan moeilijk vragen dat die hulp ook tot ‘s nachts blijft zitten, gewoon voor het geval Mira wakker wordt en iets nodig heeft. Bovendien moest ik vandaag en maandag echtecht werken: het is bijna einde semester, ik heb geen inhaalmomenten meer, en die lessen moeten gegeven worden.
Mijn prikkende tranen en ik informeerden dus naar het Plan B. Met opgetrokken wenkbrauw legde de dokter uit dat we ook voor steunverband, een kruk, meer pijn, veel brufen, de belofte dat ik veel ging rusten en een langer genezingsproces konden gaan.
Plan B is het geworden, ziet dat van hier. En neen, ik ga er niet over zagen, want ik heb er dus wel degelijk voor gekozen. Maar man: ligamenten, dat doet ferm zeer bij momenten.