Bij het ochtendgloren dat door het onweer weinig gloorde had ze zelf haar giraffen-tshirt gekozen. Om straks te tonen aan de giraffen. U begrijpt dus, dat wij er niet onderuit konden, onder dat geplande dierentuinbezoek. Ook niet toen de verkeersinfo de hel rond Brussel en allerlei tinten rood en oranje op weg naar Mechelen voorspelde.

Het plan werd vlak voor vertrek omgegooid en we reden naar de zoo in plaats van naar planckendael. Omdat ge daar kunt schuilen bij de apen, en omdat ge niet over Brussel moet. Praktisch ingesteld is mijn tweede naam, jawel. En mijn derde, als u persé de kniesoor wil uithangen.

Dus reden we naar Antwerpen, maakten kennis met een aantal uiterst begripvolle flikken (dat heet niet zo, zeker, daar in ‘t Stad?) en zagen beesten, beesten, beesten. De dochter liep zichzelf voorbij in enthousiasme, de zon begon te schijnen, en mijn ouders betaalden met de glimlach het middageten. Een kinderspaghetti van ongeveer 630 euro, die het kind op het einde nog haast helemaal weer heeft uitgekotst. Faut le faire.

Neen, serieus, het was een heerlijke dag. De zoo met peuters, dat blijft keihard heersen.