Mijn kind is vroege vogel. Als u hier al even leest, weet u dat, want ik zaag daar regelmatig over. Dat mag, want ik ben op mijn blogue baas, en er zijn tig andere sites op het internet die niet over mijn dochter haar ochtendlijke gewoontes neuten, dus desnoods kunnen de mensen die het niet willen weten daar lezen. Zo is dat maar net.

Enfin. Omdat u zo trouw naar mijn kommer en kwel placht te luisteren, wil ik u vandaag ook redelijk euforisch melden dat het ernaar uitziet dat de hel van zes uur hier wel eens echt van de baan zou kunnen zijn.
Ik druk mij voorzichtig uit, want met dat kindje van ons weet u natuurlijk nooit, maar we kunnen hier tegenwoordig spreken van consistent braaf blijven liggen tot het treffelijk is, zelfs nu met dat winteruur. En we danken het allemaal aan het schaap.

Schapen zijn de max. Echt. Het systeem is simpel: slaapt het schaap, dan moet het kind slapen; is het schaap wakker, dan mag het kind roepen. Maar u moet het natuurlijk wel uitgelegd krijgen aan uw weerbarstige en bij momenten hysterische peuter.
Wijzelf hebben er twee maand over gedaan om haar weerstand te kraken. Want ik ben nog koppiger dan haar, zekers als het over mijn nachtrust gaat. En geduld dat ik heb in zo’n geval, ik zou er een award of tien mee kunnen winnen als er daar awards voor bestonden, voor koppig moedergeduld. Ik heb een paar dagen in de gaten gehouden wanneer Mira wakkerwerd (6.15h) en dan het schaap 5 minuten later gezet. Haar uitgelegd wat de bedoeling was, en haar de volgende dag laten roepen tot het schaap wakker was. En vervolgens dag na dag opgeschoven.
Soms lukte het, soms was het een half uurke drama in de ochtend. De grens van zeven uur was problematisch: wekenlang heeft ze vanaf half zeven tot zeven uur liggen roepen en gillen dat ze uit haar bed wou. En wekenlang hebben we dus niet toegegeven. Met pijn in het moederhart, maar serieus: ik ben niet gemaakt voor opstaan voor het klaar is buiten.

En toen, opeens, na een paar weken, gaf zij toe. Vanaf die dag werd ik iedere ochtend om 7:01 geroepen met de woorden “mama, het schaapke is wakker”. Ik kan daarmee leven, zeker als u weet van hoever we komen.
Eergisteren echter, ging ze bij mijn ouders slapen, en deden die iets verkeerd met het schaap waardoor het niet wakker werd. En dus riep de dochter niet. Om kwart voor negen hebben ze het kindje vrolijk uit haar bed gehaald, ze was weer in slaap gevallen, zo blijkt.

Dit verhaal in gedachten, werd ik moedig, en programmeerde de wekker gisteren om half acht. Om dan om 7:31 de eerste gil te horen: “mama, het schaapke is wakker”. Zaligheid. Het kind blijft blijkbaar braaf wachten tot het wekkerke aanspringt.

Ah. The possibilities. Schapen zijn de max, ik zeg het u.