werk

Het mooiste.

De laatste drie weken is het hier ongewoon stil, ik weet dat. Ik heb echter een goed excuus: ik ben bezig met het mooiste deel van mijn job, en op het mooiste deel van mijn job, daar is geen WIFI. Daar zijn geen computers en daar is geen tijd voor schrijven.
Op het mooiste deel van mijn job, daar zijn kleine stoeltjes en tekeningen aan de muur. Daar klinkt muziek en daar wordt gepraat over recycleren. Daar zitten twintig ernstige gezichtjes gebogen over oefeningen met de brug over tien.

Er zijn kleine toiletten op het mooiste deel van mijn job, en als ik een kleurige jurk aanheb dan komt er een plakmond vlakbij mijn oor fluisteren “jij bent precies een prinses met je mooie kleed.” Er zijn tranen, soms, en er is geworstel.
Er zijn moeilijke gesprekken, maar heel vaak is er simpelweg pure onversneden vreugde. Trots op creativiteit van mensen die ik wekelijks in de klas heb.
Bewondering voor die mensen die hen in hun klas, hun heiligdom binnenlaten. Hen bijsturen, overladen met tips. Coachen, vertrouwen geven en bijstaan. Die mij dan vertellen over hoe het gaat als ik er niet ben, en die dat vaak met zoveel doorzicht doen dat ik ervan achterover val.

Vrolijkheid in mijn hoofd, als ik toekijk in een kring en de concentratie voel. Als iedereen opeens zo opgaat in leren dat er geen wereld meer buiten de klas bestaat.

Soms zou ik stagedagen in een doosje willen doen. Om dan een beetje naar te kijken als het efkes minder gaat.