In 2012 schreef ik mij voor het eerst in voor Dagen Zonder Vlees. Ik kan af en toe eens een uitdagingske gebruiken, en eens kritisch naar uw eigen gewoontes kijken, dat kan nooit kwaad. Dat vond ik toen al, en dat vind ik nu nog altijd.
Dagen zonder Vlees heeft mijn leven veranderd. Voor die allereerste keer in 2012, kookte ik volgens de gewoontes die ik van thuis had meegekregen: avontuurlijk en niet bang voor iets nieuws, maar wel altijd met vlees of vis.
En toen schreef ik mij in bij Dagen zonder Vlees en ging ik 40 dagen lang op zoek naar alternatieven: ik zocht recepten, keek rond, las, leerde en leerde vooral anders koken. Ik ontdekte nieuwe smaken, producten, combinaties, en vooral: een andere manier om naar eten te kijken. Het beviel. Ik begon verder te zoeken en te lezen. Want boontjes uit Kenia. En kippenfilets die de helft kleiner werden na het bakken. We keken naar een paar documentaires, ik leerde en zocht en dacht na.
In 2014 schreven we ons in op een zelfoogstboerderij, en opnieuw veranderde mijn leven. Ik leerde mezelf koken met de seizoenen, zocht recepten, las, keek rond en ontdekte gans andere gewoontes. Gewoontes die ik eigenlijk al kende van thuis, want mijn halve familie had een moestuin en wij bleken vroeger thuis die seizoenen best wel te volgen. Maar die ik blijkbaar wat vergeten was.
De laatste jaren ben ik intensief bezig met hoe je oogst kan bewaren voor momenten dat er niks is. Ik heb een droogmachine, ik experimenteer met bokaaltjes en inmaken, ik stop de zomer in potjes in de vorm van liters pasatta. Ik lees, kijk rond, experimenteer en leer bij.
Het begin van dat hele proces is ondertussen vijf jaar geleden. Vijf jaar is een eeuwigheid, in een samenleving en ook in gewoontes. Toen ik pas begon met minder vlees eten, greep ik vaak naar vleesvervangers. Nu nooit meer, want ik vind ze niet zo lekker. Dagen zonder Vlees was het startpunt voor mij, maar in de laatste jaren merkte ik overal om me heen een hele beweging in de richting voor eerlijker, duurzamer, minder perfect, ecologischer, gezonder, kleinschaliger. Mooi, dacht ik.
En toen begon Dagen Zonder Vlees 2017. En opeens was precies er een gans andere vibe: half Facebook en Twitter moet verkondigen dat het betuttelend is en dat ze Extra Veel Vlees zouden eten deze vasten. In Knack verscheen een stuk over dat vegetarisch eten een privilege is dat voor de gegoede mensen is weggelegd (dank voor de Fact Check, trouwens, De Standaard). Er verschenen artikels over vleesvervangers die extreem ongezond zouden zijn. En ook een artikel met de compleet foute kop “Vegetarisch eten niet per se goed voor het klimaat”, dat eigenlijk gaat over hoe groenten die van ver moeten komen ook belastend zijn voor het milieu. Bijna even goed als die keer met dat artikel dat biovoeding kanker niet kan genezen.
De Boerenbond roerde zich, en er was een meneer van het Boerensyndicaat die zijn vlezekes promoot.
Ik heb mij dit jaar niet ingeschreven bij Dagen Zonder Vlees. De meeste dagen zijn hier zonder vlees, dus veel nut heeft dat niet meer. Maar aan de mensen die dit ooit opgestart hebben even een boodschap, ter compensatie van al dat gezeur van de laatste dagen: jullie hebben 5 jaar geleden mijn leven veranderd. Merci daarvoor.